Την τελευταία δεκαετία, όλο και περισσότερα βίντεο, κυρίως χιουμοριστικού περιεχομένου, κυκλοφορούν στα social media, με πρωταγωνιστές, τα ζώα.
Εξίσου μεγάλη απήχηση όμως, έχουν και τα βίντεο με τα μωρά ζώων και το National Geographic αφιέρωσε ένα δημοσίευμα σε αυτό, εξηγώντας «γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να τα αγαπάμε».
Γιατί μας ενδιαφέρει τόσο, να μοιραστούμε αυτά τα βίντεο με άλλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
«Αναζητούμε το χαριτωμένο επειδή νιώθουμε όμορφα» απαντά σε πρώτη φάση, ο Joshua Paul Dale, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Chuo στο Τόκιο και συγγραφέας του βιβλίου «Ακαταμάχητο: Πώς το χαριτωμένο καλωδίωσε τον εγκέφαλό μας και κατέκτησε τον κόσμο».
«Η αντίληψη της “χαριτωμενιάς” προσελκύει την προσοχή μας πολύ γρήγορα – μέσα σε 1/7 του δευτερολέπτου – πυροδοτώντας μια αντίδραση στον προμετωπιαίο φλοιό, το δίκτυο ευχαρίστησης και ανταμοιβής του εγκεφάλου. Αυτή η γρήγορη νευρωνική δραστηριότητα φαίνεται να ακολουθείται από πιο αργές διαδικασίες αξιολόγησης που φέρουν συμπεριφορά φροντίδας, μειώνουν την επιθετικότητα και ενεργοποιούν τα δίκτυα που εμπλέκονται με το παιχνίδι, την ενσυναίσθηση και τη συμπόνια» συνεχίζει ο καθηγητής.
Πώς ο εγκέφαλός μας ορίζει το χαριτωμένο;
Τι κάνει κάτι χαριτωμένο; Με μια αναδρομή στο 1943 και την εργασία-ορόσημο του Αυστριακού ηθολόγου Konrad Lorenz , ερχόμαστε σε επαφή με τη συλλογή χαρακτηριστικών που ονομάζει «kindchenschema» ή «baby schema». Μεταξύ των χαρακτηριστικών που αποτελούν το κλειδί του χαριτωμένου, είναι τα εξής: μεγάλο κεφάλι σε σχέση με το μέγεθος του σώματος, προεξέχον μέτωπο, μεγάλα μάτια χαμηλά στο κεφάλι, μικρή, κλειστή μύτη και στόμα, στρογγυλά, παχουλά μάγουλα και σώμα, κοντά, παχιά άκρα και ταλαντευόμενες κινήσεις.
Ο Lorenz υποστήριξε στη θέση του, ότι η αντίδραση του εγκεφάλου μας σε κάτι χαριτωμένο, είναι μια εξελικτική προσαρμογή. Η «χαριτωμενιά», λέει, ενεργοποιεί την «έμφυτη φροντίδα, την ανατροφή και την προστατευτική συμπεριφορά για να βελτιωθεί η πιθανότητα επιβίωσης του είδους».
