Επιστήμονες χρησιμοποίησαν τα δεδομένα από τις δορυφορικές παρατηρήσεις 25 ετών, για να συνθέσουν την ιστορία του σταδιακού λιωσίματος πάγων στην Ανταρκτική.
Οι πλωτές προεξοχές των παγετώνων που φαίνεται να «ρέουν» από την στεριά επηρεάζουν ολόκληρη την ήπειρο και το σύνολο των δεδομένων της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος επιβεβαιώνει την τάση τήξης αυτών των «νησιών από πάγο»
Η πραγματική ανακάλυψη ωστόσο δεν είναι ότι τα νησιά αυτά χάνουν μάζα – αυτό ήταν ήδη γνωστό καθώς το σχετικά ζεστό νερό του ωκεανού «τρώει» τις κάτω πλευρές τους. Η καινοτομία έγκειται στο ότι πλέον, με τις αναλυτικές παρατηρήσεις, οι επιστήμονες μπορούν να προσδιορίσουν το πού και πότε συνέβη αυτό. και πού πήγε το λιωμένο νερό.
Μερικά από αυτά τα κρύα, γλυκά νερά εισέρχονται στη βαθιά θάλασσα γύρω από την Ανταρκτική, όπου αναμφίβολα επηρεάζουν την κυκλοφορία ρευμάτων στους ωκεανούς. Αυτό όμως θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στο κλίμα πολύ πέρα από τον πολικό νότο.
«Υπήρξαν μερικές μελέτες που έδειξαν ότι η επίδραση από τον λιωμένο πάγο της Ανταρκτικής επιβραδύνει την αύξηση της θερμοκρασίας του ωκεανού και αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγήσει σε αύξηση της βροχόπτωσης στις ΗΠΑ», εξήγησε ο Susheel Adusumilli από το Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας Scripps στο Σαν Ντιέγκο.
Ο Adusumilli και οι συνάδελφοί του ανέλυσαν όλες τις παρατηρήσεις που έγιναν από τα ραντάρ της Esa – ERS-1, ERS-2, EnviSat και CryoSat-2. Αυτά τα διαστημικά σκάφη έχουν παρακολουθήσει την αλλαγή του πάχους στις επιφάνειες του πάγου της Ανταρκτικής από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. «Βλέπουμε ότι η τήξη είναι πάντα πάνω από τις τιμές μιας σταθερής κατάστασης», δήλωσε ο Adusumilli στο BBC News.
Η βασική πτυχή αυτής της μελέτης είναι ότι οι επιστήμονες μπορούν επίσης να εντοπίσουν ακριβώς σε ποια σημεία είναι εκτεταμένη η τήξη.
Μερικές από αυτές τις πλωτές πλατφόρμες πάγου (η μεγαλύτερη είναι στο μέγεθος της Γαλλίας) εκτείνονται εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι ερευνητές μπορούν να εντοπίσουν από τα δεδομένα των δορυφόρων πλέον, εάν η τήξη συμβαίνει κοντά στα πιο λεπτά μέρη των «νησιών του πάγου», στα μέτωπά τους, ή πιο βαθιά, σε σημεία όπου βρίσκεται ο παγετώνας.
«Αυτό το είδος πληροφοριών μπορεί να μας πει πολλά για τις διαδικασίες τήξης, τον τρόπο λειτουργίας και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το λιωμένο νερό στην ήπειρο», δήλωσε η καθηγήτρια Helen Fricker της Scripps. «Το θέμα είναι πώς λιώνουν και πού εκχέεται το νερό στον ωκεανό».
Τα κομμάτια πάγου δεν συμβάλλουν άμεσα στην αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Αυτό συμβαίνει επειδή ο πλωτός πάγος έχει ήδη αντικαταστήσει τον αντίστοιχο όγκο νερού.
Υπάρχει όμως μια έμμεση συνέπεια: εάν τα κομμάτια μειωθούν, ο χερσαίος πάγος μπορεί να ρέει πιο γρήγορα στον ωκεανό και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Άλλωστε, ως ένα βαθμό, αυτό ήδη συμβαίνει, όπως έχει επιβεβαιωθεί από τις μετρήσεις άλλων δορυφόρων.
Με πληροφορίες του BBC
