Tα θαλάσσια λιοντάρια κατέγραψαν 89 ώρες υλικού που περιελάμβανε έξι διαφορετικούς άγνωστους βιοτόπους
Τα πλάνα που κατέγραψαν θαλάσσια λιοντάρια φορώντας ελαφριές βιντεοκάμερες δίνουν στους ερευνητές μια πρώτη εικόνα για τις μέχρι πρότινος ανεξερεύνητες περιοχές του θαλάσσιου πυθμένα στα ανοικτά των νότιων ακτών της Αυστραλίας.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στις 7 Αυγούστου στο Frontiers in Marine Science1, περιλαμβάνουν λεπτομερείς χάρτες του ωκεάνιου πυθμένα που δημιουργήθηκαν συνδυάζοντας τα βίντεο που κατέγραψαν τα ζώα με ένα μοντέλο μηχανικής μάθησης. Το υλικό της κάμερας αποκαλύπτει επίσης λεπτομέρειες για το πώς κατανέμονται οι διάφοροι βιότοποι και τα είδη.
«Πρόκειται για ιδιαίτερα βαθιά και απομακρυσμένα θαλάσσια ενδιαιτήματα στα οποία δεν μπορείς να φτάσεις με τις συνήθεις έρευνες που διεξάγεις από σκάφος» δηλώνει ένας εκ των συγγραφέων της έρευνας, ο Νέιθαν Αγγελάκης, ερευνητής Οικολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας στο Ινστιτούτο Έρευνας και Ανάπτυξης της Νότιας Αυστραλίας στο West Beach. «Με τα δεδομένα που συλλέγουμε, ουσιαστικά εξερευνούμε νέα μέρη του ωκεανού που δεν έχουν χαρτογραφηθεί» εξηγεί.
Αχαρτογράφητα νερά
Η κατανόηση της διάταξης του πυθμένα της θάλασσας είναι σημαντική για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της θάλασσας, της ναυσιπλοΐας και της πρόβλεψης κινδύνων όπως τα τσουνάμι. «Δεν μπορείς να διαχειριστείς αυτό που δεν έχεις μετρήσει» λέει ο Στιβ Χολ, επικεφαλής συνεργασιών του Οργανισμού Χαρτογράφησης των Ωκεανών «Seabed2030», ο οποίος εδρεύει στο Λίβερπουλ του Ηνωμένου Βασιλείου.
Παγκοσμίως, μόλις το 26% του πυθμένα της θάλασσας έχει χαρτογραφηθεί σε υψηλή ανάλυση. Αυτό οφείλεται εν μέρει στις προκλήσεις που συνδέονται με την εξερεύνηση του βυθού της θάλασσας, όπου η πίεση είναι εξαιρετικά υψηλή και τα επίπεδα φωτισμού χαμηλά. Οι ερευνητές συνήθως χαρτογραφούν τον πυθμένα της θάλασσας χρησιμοποιώντας τηλεχειριζόμενα υποβρύχια οχήματα ή ρίχνοντας κάμερες από σκάφη επιφανείας – αλλά και οι δύο αυτές μέθοδοι είναι χρονοβόρες και δαπανηρές.
Ο Αγγελάκης και οι συνεργάτες του δοκίμασαν μια συγκριτικά χαμηλής τεχνολογίας προσέγγιση, επιστρατεύοντας τη βοήθεια θαλάσσιων λιονταριών της Αυστραλίας (Neophoca cinerea), τα οποία περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στον πυθμένα της θάλασσας, αναζητώντας τροφή στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, το τμήμα του ωκεανού που εκτείνεται από την ακτογραμμή.
Οι ερευνητές θεώρησαν ότι, παρακολουθώντας τις κινήσεις των θαλάσσιων λιονταριών, θα μπορούσαν να συλλέξουν πληροφορίες τόσο για το σχήμα του πυθμένα της θάλασσας όσο και για την κατανομή των διαφόρων βιοτόπων.
Με πληροφορίες από Nature
