Τοποθέτηση της βουλεύτριας Ιωαννίνων της Νέας Αριστεράς, Μ. Τζούφη, για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, στη Βουλή.
Όπως ανέφερε:
«Σήμερα 20 Μαΐου, 105 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, θυμόμαστε και τιμούμε τους νεκρούς, τους αγνοούμενους και τους ξεριζωμένους. Θυμόμαστε επίσης και αναλογιζόμαστε τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου και του εθνικιστικού παροξυσμού. Ανακαλούμε τα στυγνά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα τάγματα εργασίας, τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες και τα προσφυγικά κύματα για την επιβίωση από τις δολοφονίες και τις θανατώσεις από τους Νεότουρκους.
Περισσότεροι από 350.000 Πόντιοι εξολοθρεύθηκαν, περισσότεροι από 400.000 ξεριζώθηκαν κι έφτασαν στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία. Οι μαζικές σφαγές, οι εκτοπισμοί, η προσφυγιά σήμαναν το ξερίζωμα του ποντιακού ελληνισμού από τα σπίτια του. Αλλά όχι και το τέλος της συνεισφοράς του.
Η άφιξη των Ποντίων στις Νέες Πατρίδες ήταν η απαρχή μιας δύσκολης, αλλά δημιουργικής πορείας για τον ποντιακό ελληνισμό. Οι πρόσφυγες μετέφεραν στην Ελλάδα την ιδιαίτερη πολιτισμική τους ταυτότητα – προϊόν της μακραίωνης παραμονής τους στον γενέθλιο τόπο. Την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα, τις αξίες, την λάμψη, την αρχοντιά, τον χορό και το τραγούδι. Και με αυτά πορεύτηκαν δεκάδες χρόνια, μεταφέροντας τα από γενιά σε γενιά.
Στην Ελλάδα, οι Έλληνες του Πόντου πάλεψαν με αντίξοες συνθήκες και αντιμετώπισαν συχνά διακρίσεις και αποκλεισμούς. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες, με τη σκληρή δουλειά τους, τη συμμετοχή τους σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και τον πολιτισμό τους, κατοχύρωσαν τη θέση τους. Κατάφεραν με το χρόνο να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη και την πρόοδο σε οικονομικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Δούλεψαν σκληρά και ανάστησαν χωριά και πόλεις.
Η διατήρηση της μνήμης απέναντι στη λήθη, τους οδήγησε να συμβάλλουν τα μέγιστα στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, στις Τέχνες και τα Γράμματα, αλλά και στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου και ως πρόσφυγες να γίνουν μοχλός της χώρας μας για προκοπή και κοινωνική ευημερία. Η συλλογική αυτή συνείδηση της ρήξης και του ξεριζωμού ως τεράστια βιωματική εμπειρία, καταγράφεται στην προφορική και κοινωνική ιστορία του τόπου μας. Ο ποντιακός προσφυγικός πληθυσμός, αφού αρχικά βίωσε το δράμα του διωγμού, υπέστη όλη την κακουχία της εγκατάστασης και της δημιουργίας από την αρχή.
Η νοσταλγία της πατρίδας, το βίωμα της διάκρισης, του κοινωνικού ρατσισμού, των ξερονησιών και της κάθαρσης καταγράφεται επίσης ως θέση του πρόσφυγα στην Ελλάδα του 20ου αιώνα και γίνεται «πείσμα» για ζωή, αγώνας για κοινωνική καταξίωση με περηφάνια και ελπίδα για πρόοδο.
105 χρόνια μετά, το δίκαιο αίτημα για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων παραμένει επίκαιρο. Βεβαίως ο αγώνας για τη διεθνή αναγνώριση δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με τον καθημερινό αγώνα για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή μας. Η σημερινή μέρα μνήμης αποτελεί μια ακόμη αφορμή να αναλογιστούμε το χρέος μας απέναντι στα θύματα της γενοκτονίας, να συνεχίσουμε ενωμένοι, να δίνουμε τον αγώνα μας για την επιβίωση της ιστορικής μνήμης, να στεκόμαστε απέναντι σε κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των γεγονότων, να μαθαίνουμε, να τιμούμε και να επιδιώκουμε να διατηρούμε τους δεσμούς με το παρελθόν και την ιστορία μας, για να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος με νηφαλιότητα.
Σήμερα, στη γειτονιά μας και πάλι εξελίσσεται μια γενοκτονία. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, μητέρες και άμαχοι πολίτες της Παλαιστίνης βρίσκονται κάτω από τους διαρκείς βομβαρδισμούς της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ και της Δύσης. Κάθε μέρα και εκατοντάδες νεκροί και νέοι κατατρεγμένοι πρόσφυγες, δίχως μέσο και τόπο διαφυγής. Φυλακισμένοι επί της ουσίας σε μια υπαίθρια φυλακή, σε μια λωρίδα γης με έκταση παρόμοια της Άνδρου, όπου δολοφονούνται αθώες ψυχές, όπου ένας λαός εξοντώνεται γιατί ζητά να ζει ελεύθερα στον τόπο του.
Το χρέος μας απέναντι στα θύματα, τους χιλιάδες νεκρούς και τους πρόσφυγες είναι βαρύ και μας καλεί να σταθούμε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και να ενώσουμε τη φωνή μας με το παγκόσμιο κίνημα για ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη. Παράλληλα, οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στον αναθεωρητισμό και να υπερασπιζόμαστε το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η ιστορία και το βίωμα του Ποντιακού Ελληνισμού παραμένει ζωντανή, χάρη στις προσφυγικές ροές του παρελθόντος που επέλεξαν τη χώρα μας για ένα καλύτερο μέλλον, που μας φτάνει στο παρόν. Με την ίδια ματιά, ας αντικρίσουμε τα νέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συμβαίνουν την ώρα που μιλάμε.
Ας είναι λοιπόν η σημερινή ημέρα μια ακόμη υπενθύμιση της διαρκούς εγρήγορσης της ανθρωπότητας για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαφύλαξης της ειρήνης.»
