Τοποθέτηση της Μ. Τζούφη στην Ολομέλεια της Βουλής για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας
«Νομοσχέδιο εξάντλησης και υπερεκμετάλλευσης» χαρακτήρισε η Μερόπη Τζούφη το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εργασίας, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής. Η βουλεύτρια Ιωαννίνων της Νέας Αριστεράς τόνισε πως πίσω από τον παραπλανητικό τίτλο «Δίκαιη Εργασία για Όλους» κρύβεται η θεσμοθέτηση της 13ωρης εργασίας, η αποδόμηση του 8ώρου και των συλλογικών συμβάσεων.
Η Μερόπη Τζούφη υπογράμμισε ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίσει ως «ελευθερία επιλογής» τον εξαναγκασμό των εργαζομένων σε εξαντλητικά ωράρια. Ωστόσο, «δεν υπάρχει προστασία από την απόλυση όταν ο εργοδότης μπορεί να επικαλεστεί οποιονδήποτε προσχηματικό λόγο», τόνισε χαρακτηριστικά. Επισήμανε ακόμη ότι το νομοσχέδιο διαλύει κάθε έννοια προσωπικής και οικογενειακής ζωής, θεσπίζοντας fast-track συμβάσεις 48 ωρών, κατακερματισμό της άδειας και «ευέλικτη» προσέλευση, που «μετατρέπει τον εργαζόμενο σε άνθρωπο σε αναμονή». Παράλληλα, η αποδυνάμωση της Επιθεώρησης Εργασίας, με κάθε επιθεωρητή να καλείται να ελέγχει πάνω από 1.500 επιχειρήσεις, «νομιμοποιεί την ασυδοσία και την εργασιακή ανασφάλεια».
Η βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς άσκησε δριμεία κριτική στις διατάξεις που απαλλάσσουν τις υπερωρίες, τα νυχτερινά και τις αργίες από ασφαλιστικές εισφορές, χαρακτηρίζοντάς τες «παγίδα που κάνει τις υπερωρίες φθηνότερες για τους εργοδότες, αλλά μειώνει τη σύνταξη των εργαζομένων». Όπως ανέφερε, «αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να στηρίξει το εισόδημα, θα αύξανε τον κατώτατο μισθό στα 1.000 ευρώ και θα επανέφερε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις – όχι να αποφασίζει μονομερώς για τους μισθούς».
Η κ. Τζούφη έκανε αναφορά και στην Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής, η οποία εντοπίζει «ασάφειες, ελλείψεις και υπέρμετρες εξουσιοδοτήσεις», καθώς η προστασία του εργαζομένου εξαρτάται από υπουργικές αποφάσεις που θα εκδοθούν στο μέλλον. «Δηλαδή, μας καλείται να ψηφίσουμε ένα νομοσχέδιο χωρίς να ξέρουμε πώς θα εφαρμοστεί – αυτό δεν είναι εκσυγχρονισμός, είναι θεσμική βαρβαρότητα», σημείωσε.
Αναφερόμενη στις κινητοποιήσεις, υπογράμμισε ότι «οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα και οι Ομοσπονδίες ζήτησαν την απόσυρση του νομοσχεδίου» και υπενθύμισε τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων:
• 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο
• Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού
• Ουσιαστικές αυξήσεις στις αποδοχές
• Συλλογικές συμβάσεις και στο Δημόσιο
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
Η Μερόπη Τζούφη συνέδεσε, τέλος, το εργασιακό νομοσχέδιο με τη συνολική κυβερνητική πολιτική, κάνοντας λόγο για «μια ενιαία στρατηγική αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και της δημόσιας εκπαίδευσης». Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «η κυβέρνηση και, με ιδιαίτερο ζήλο, η αρμόδια υπουργός κα Κεραμέως επιχειρούν να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο – να πείσουν ότι το 13ωρο είναι εθελοντικό, ότι οι ατομικές συμβάσεις είναι προοδευτικές και ότι η ψηφιακή κάρτα αποτελεί εγγύηση προστασίας των εργαζομένων».
«Η κα Κεραμέως έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι διαθέτει τεχνογνωσία στην αντιστροφή της πραγματικότητας», πρόσθεσε η βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς, υπενθυμίζοντας πως «όταν πριν από έξι χρόνια, ως Υπουργός Παιδείας, ακύρωνε τη δημιουργία της Νομικής Σχολής στην Πάτρα, το έκανε -όπως τότε ισχυριζόταν- για να αποφύγει τη σπατάλη δημόσιων πόρων και τον πληθωρισμό δικηγόρων. Σήμερα, όμως, δεν δείχνει την ίδια ευαισθησία απέναντι στην αλόγιστη ίδρυση νομικών σχολών από τα λεγόμενα μη κερδοσκοπικά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εκεί δεν την απασχολεί ούτε ο πληθωρισμός πτυχίων ούτε η ποιότητα των σπουδών – αρκεί να αποφασίζει και να πληρώνει η αγορά».
Κλείνοντας, η Μερόπη Τζούφη τόνισε πως: «Η εργασία δεν είναι κόστος. Είναι αξιοπρέπεια, ελευθερία, χρόνος ζωής. Το νομοσχέδιο αυτό δεν υπερασπίζεται τον εργαζόμενο – τον αποδυναμώνει. Δεν εκσυγχρονίζει την αγορά εργασίας – την παγιδεύει στην υπερεκμετάλλευση. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν χρειάζεται εξαντλημένους και ανασφαλείς εργαζόμενους· χρειάζεται ανθρώπους ελεύθερους, προστατευμένους, με δικαιώματα και ζωή. Απέναντι στην πολιτική που διαλύει τις ζωές των εργαζομένων, η απάντηση είναι η συλλογικότητα και ο αγώνας για την ανατροπή της».
