Το Ηπειρώτικο μοιρολόι με το οποίο ξεκινούσε πάντα τις ζωντανές του εμφανίσεις, θα είναι αυτό που θα τον συνοδεύσει και στην τελευταία του κατοικία, εκεί όπου θα αναπαύεται στο εξής, μετά από μία διαδρομή με μυθιστορηματικό περιεχόμενο.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, αν όχι ο σπουδαιότερος, ένας από τους καλύτερους κλαρινίστες όλων των εποχών, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά και ένα έργο και μία προσφορά που όμοιά της δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος.
Ο βιρτουόζος του κλαρίνου κατάφερε να μαγέψει την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο ολόκληρο μεταφέροντας την Ήπειρο της πεντατονίας στις ΗΠΑ όπου μετανάστευσε τη δεκαετία του 1960 έχοντας θητεύσει νωρίτερα δίπλα στον Φίλιππα Ρούντα το καλύτερο κλαρίνο της Ηπείρου όπως έλεγε, κάνοντας στο πλευρό του και την πρώτη δημόσια εμφάνισή του.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το κλαρίνο σε ηλικία 11 ετών. Μετά την εμφάνισή του στο πλευρό του Φίλιππου Ρούντα πηγαίνει στην Αθήνα όπου παίζει μαζί με τον πατέρα του, επίσης δεξιοτέχνη του κλαρίνου και κάνει την πρώτη του ραδιοφωνική εμφάνιση.
Το 1960 μεταναστεύει στην Αμερική όπου παραμένει 20 χρόνια και διαδίδει την παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας.
Το 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Παίζει σε γνωστά μουσικά κέντρα, σε συναυλίες, εμφανίζεται σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και συμμετέχει σε ηχογραφήσεις και δίσκους με γνωστούς καλλιτέχνες.
Η πεντατονική ηπειρώτικη μουσική υπήρξε το φυσικό του πεδίο, όμως δεν δίστασε να πειραματιστεί και να παντρέψει τους ήχους της παράδοσης με ρεύματα όπως το rock, το blues και η jazz, συνεργαζόμενος με διεθνείς μουσικούς και εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε παγκόσμια μουσικά φεστιβάλ.
Ο ήχος από το κλαρίνο του Πετρολούκα ήταν αναγνωρίσιμος ως κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό με βαθύ συναίσθημα, αναδεικνύοντας την αυθεντικότητα της Ηπειρωτικής μουσικής αλλά και της ψυχοσύνθεσης των Ηπειρωτών. Τραγούδια της ξενιτιάς, του έρωτα και της αγάπης, μα και τραγούδια για τον αποχαιρετισμό σε εκείνον που φεύγει από τη ζωή, αλλά τον αποχαιρετούμε με ένα βαθύ μοιρολόι, ως ένα καλό κατευόδιο για την ψυχή που φεύγει αλλά που στην ουσία μένει πάντα εδώ…
