Αλύτρωτες μέρες, νύχτες με περιπλανώμενες λέξεις, χαμόγελα μέσα από τα χείλη, χειρονομίες μετρημένες. Καλοκαίρια σε πίεση αδήλωτη. Τα σώματα αντιτείνουν στην εικόνα τους, την προσοχή, την επιφύλαξη, την υποψία κινδύνου. Μόνο οι πολύ νέοι μοιάζει να υπολογίζουν λιγότερο. Για αυτούς είναι οι καιροί, πάντα. Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι θα μείνουμε να μετράμε τον χρόνο στην προκάτ δημοσιότητα του εαυτού; Στην προϋπολογισμένη ευμάρεια της στάσης μας απέναντι στον φακό;
Στη δίνη ενός καλοκαιριού που δεν ξεσπά, δεν ορέγεται, δεν μπορεί να λυγίσει από την επιθυμία, η οθόνη κατακλύζεται από τις εικόνες μας. Όχι όμως, πάντα από τη χαρά και την ικανοποίηση. Υπάρχουν και αυτές και ίσως μετά από τόσα χρόνια περιορισμών είναι δικαιολογημένο να θέλουν να εκφραστούν, να δημοσιοποιηθούν, γιατί σήμερα η δημοσιότητα αντικαθιστά την ιστορική καταγραφή. Είμαστε κομμάτι της αυτό-εικόνας μας. Υπάρχουμε γιατί το δηλώνουμε.
Αλλά δηλώνουμε κατά βάση πια, τις ανάγκες μας που δεν ικανοποιούνται και το ξέρουμε. Αν περίσσευε η χαρά, αν είχαμε νιώσει βαθιά την ικανοποίηση ως τα νύχια μας, θα είχαμε αποσυρθεί στον ιδιωτικό μας κόσμο, εκεί που δεν χρειάζεται προφάσεις, πόζες και ψευτοκυριαρχίες. Θα είχαμε χορτάσει από τη γύμνια μας.
Τώρα μετράμε ανάγκες και τρέχουμε ξοπίσω τους. Και το καλοκαίρι ανάγκη είναι. Να καταναλωθεί το θέλουμε. Να προσθέσει, να εμπορευτεί με κέρδος, να μας μείνει κάτι για αργότερα. Κι αν. Σήμερα η ανάγκη πρέπει να πυρποληθεί μέσα στη στιγμή. Η ανάγκη μας πνίγει καθαρίζοντας την άμμο που ξεράθηκε στα πόδια μας.
Είχε εντοπιστεί εδώ κι έναν αιώνα:
«Η εποχή της αμφιβολίας, της ανησυχίας και της απομόνωσης, φαίνεται να έχει αφήσει πια τη θέση της στην εποχή της ανάγκης («Δοκιμές», Γιώργος Σεφέρης από την Εισαγωγή στον Θ.Σ. Έλιοτ, 1936).
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
