Έχω δύο αρχές για τη δημόσια συζήτηση. Η πρώτη είναι ότι ακούω κάποιον πάνω στο συγκεκριμένο που θέτει και τον κρίνω για αυτό που λέει εκείνη την ώρα. Τον κρίνω για τη συγκεκριμένη άποψή του. Δεν γενικεύω, δεν του αποδίδω άλλες ιδιότητες και χαρακτηρισμούς. Ως επέκταση αυτής της αρχής, δεν με ενδιαφέρει και όλο το βιογραφικό του, το τι έκανε ή τι έλεγε πριν από 20 και 30 χρόνια γιατί κανείς δεν είναι ίδιος με έναν παλιό εαυτό του- με εξαιρέσεις προφανώς για εγκληματική δράση ή κάτι ακραίο που είναι και άλλη συζήτηση.
Το δεύτερο είναι ότι δεν δίνω και τόση σημασία σε όσα λέει κάποιος στα social media γιατί ξέρω ότι εκεί λειτουργεί ως «προφίλ» και ότι έχει πάντα τη δυνατότητα να το διορθώσει ή να το αλλάξει. Και πρέπει να αφήνεις το περιθώριο στη διόρθωση, την αναθεώρηση ή τη συγγνώμη.
Τώρα βέβαια όλα αυτά δοκιμάζονται όταν οι καταστάσεις ξεπερνάνε τα όρια ή κάποιοι δεν κατανοούν πόσο προσβλητικοί γίνονται.
Αλλά, κάπως πρέπει να μάθουμε να μιλάμε δημόσια, αποδεχόμενοι και τον άλλο με όσα καταθέτει στη δημόσια σφαίρα, με επίγνωση ότι διάλογος είναι και η αυστηρή κριτική και η διαφωνία. Αλλά και η συνύπαρξη και η αποδοχή του άλλου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
