Νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό δημιουργεί η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα προς το κόμμα του ενόψει και του συνεδρίου, για εκλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ- πρόεδρος και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής- από τη βάση και όχι από το κλειστό σώμα του συνεδρίου. Πρόκειται για πρόταση έκπληξη γιατί θεωρείται δεδομένο ότι το συνέδριο δεν πρόκειται να θέσει θέμα προέδρου, ενώ κατά παράδοση τα κόμματα της αριστεράς στηρίζονται στις συνεδριακές διαδικασίες.
Και είναι βέβαιο ότι επιταχύνει τις εξελίξεις αφού δείχνει ότι η ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα βλέπει χρονικά πιο μπροστά από το συνέδριο και θέτει ένα ζήτημα που έρχεται… από το μέλλον.
Μέχρι σήμερα διαδικασίες βάσης είχαν και τα δύο άλλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ πρώτα και η ΝΔ ενώ η πρόσφατη εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στο Κίνημα Αλλαγής θεωρείται ότι δημιούργησε ένα μείζον πολιτικό γεγονός. Είναι σαφές ότι και ο Αλ. Τσίπρας προτίμησε να μην αφήσει χώρο στους πολιτικούς του αντιπάλους να αμφισβητήσουν τη δημοφιλία του.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η κίνηση Τσίπρα επιταχύνει και τις εσωκομματικές διαδικασίες αφού δείχνει ότι υπερβαίνει τις κλασσικές συνεδριακές συμμαχίες και αντιθέσεις, στέλνοντας μήνυμα ότι ηγείται του κόμματος.
Παρ’ όλα αυτά το ενδιαφέρον στην πρόταση Τσίπρα βρίσκεται στο ότι ανοίγει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ με έναν οριζόντιο τρόπο έχοντας στόχο να παίξει στον πυρήνα του εκλογικού σώματος που δεν είναι και τόσο κοντά στην αριστερά. Μιλάει δηλαδή προς ένα ακροατήριο που δεν το ενδιαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κομματική αριστερά, αλλά ίσως να προσελκύονταν από τον Αλέξη Τσίπρα αν τους πρότεινε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα.
Οι κίνδυνοι μίας τέτοιας επιλογής δεν είναι λίγοι. Υπάρχει περίπτωση να απονευρώσει το κόμμα, να το μετατρέψει σε ακολούθημα της ηγεσίας. Όπως και το να μεταφέρει τις εξελίξεις έξω από τον χώρο του, στον διάχυτο χώρο της «μεσαίας τάξης» που επιλέγει τη νέα κυβέρνηση χωρίς ιδεολογικά ή πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά μόνο κατά τα συμφέροντά της. Μπορεί άραγε η αριστερά να παίξει σε ένα τέτοιο επίπεδο;
Το κύριο ερώτημα όμως είναι αν έχει κι άλλα περιθώρια ο ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που και διεθνώς διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό πεδίο, στο οποίο οι οριοθετήσεις και οι κοινωνικές επιλογές συχνά διαπερνούν τις τάξεις και τις ομάδες κοινών συμφερόντων και θέτουν διαρκώς νέα προτάγματα. Κάτι που δείχνει να επιταχύνεται με την πανδημία η οποία μοιάζει να διαλύει παραδόσεις, οικεία δεδομένα και εμπειρίες ακόμα και του πρόσφατου παρελθόντος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
