Χρονίζουν τα αδιέξοδα στην πόλη
Eίναι φανερό ότι η πόλη των Ιωαννίνων βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα. Τα προβλήματά της χρονίζουν, λύσεις κεντρικά δεν δίνονται, υποχωρούν πλεονεκτήματα που είχε στο παρελθόν, αναπτύσσονται παθογένειες, δεν υπάρχουν νέες ιδέες, το πολιτικό δυναμικό μοιάζει κουρασμένο και ενταγμένο στους μικρόκοσμους των τοπικών αντιπαραθέσεων και ο πολύς κόσμος έχει αποστασιοποιηθεί.
Δεν είναι πρόβλημα μόνο των Ιωαννίνων, όλο αυτό, αλλά όλων των ελληνικών πόλεων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εντοπίζεται. Για να βγεις από τα αδιέξοδα πρέπει πρώτα να τα οριοθετήσεις και να τα αντιμετωπίσεις στα ίσια. Αλλιώς σε εγκλωβίζουν και σε ενσωματώνουν στις δυναμικές τους.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα γνωρίζουν όλοι οι κάτοικοι της πόλης από την εμπειρία τους και μόνο.
Το παράδειγμα με την αιθαλομίχλη μπορούμε να το συζητάμε άνετα και μία δεκαετία ακόμα χωρίς να υπάρχει βελτίωση. Αφού δεν υπάρχουν μέτρα που θα έχουν να κάνουν με τη ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου γύρω από τη θέρμανση πώς θα επέλθει και βελτίωση; Η αιθαλομίχλη έχει μετατραπεί σε «φυσικό» φαινόμενο.
Βλέπουμε όμως και πως και σε πιο νέα θέματα, υπάρχει αδράνεια. Μειώνεται ο φοιτητικός πληθυσμός για παράδειγμα, αλλά δεν υπάρχει και κανένας συναγερμός για την βιωσιμότητα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Μειώνονται συνέχεια οι εργαζόμενοι σε μείζονες δημόσιες υπηρεσίες, από τα νοσοκομεία ως τους δήμους, αλλά δεν παίρνει και κάποιος μια πρωτοβουλία διεκδίκησης. Αντίθετα προτάσσεται ως λύση το πέρασμα των δημόσιων αυτών υπηρεσιών σε ιδιώτες, σαν να είναι και αυτό μία «φυσική» κατάληξη.
Έχουνε ξεχαστεί ολόκληρες περιοχές από έλλειψη δημόσιων χώρων ή δρόμων και πεζοδρομίων, αλλά «τι να κάνουμε», δεν δίνει λεφτά το κράτος.
Τα παραδείγματα αυτά είναι πολλά. Κι όντως σε πολλές περιπτώσεις οι δυνάμεις που οδηγούν σε τέτοια προβλήματα είναι υπέρτερες των τοπικών δυνάμεων.
Η πόλη μας παρακολουθεί τις αλλαγές που γίνονται εις βάρος της, με όλο και μεγαλύτερη απάθεια και αδυνατώντας να βρει διεξόδους.
Δεν σημαίνει, για να το ξεκαθαρίσουμε, ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ή ότι δεν συμβαίνουν και ωραία πράγματα στην πόλη μας. Αλλά τα αδιέξοδα χρονίζουν και αυξάνονται. Κι αυτό μειώνει τις προσδοκίες όλων μας για το μέλλον. Συνηθίζουμε στα λιγότερα και στα χαμηλότερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
