Δεν μιλάμε για το τι Δημόσιο θέλουμε
Το πρόβλημα της υποστελέχωσης των δήμων τείνει να γίνει εκρηκτικό.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στην ΚΕΔΕ το 2010 το προσωπικό των δήμων έφτανε τις 120.000 και το 2023, μειώθηκε στις 81.000.
Το 2023 έγινε και ο μεγαλύτερος αριθμός αποχωρήσεων- συνταξιοδοτήσεων δημοτικών υπαλλήλων που έφτασε στις 32.290. Συνταξιοδιοτήσεις, μετατάξεις, κινητικότητα είναι η μορφή που παίρνουν οι αποχωρήσεις που βέβαια δεν αντικαθίστανται.
Υποστελέχωση παρουσιάζεται σε μεγάλο μέρος του Δημοσίου με κρίσιμες δομές όπως τα νοσοκομεία να στενάζουν από τις ελλείψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Αλλά και άλλες υπηρεσίες έχουν πρόβλημα αλλά καλύπτεται είτε πρόσκαιρα με συμβασιούχους και αναπληρωτές όπως γίνεται στην εκπαίδευση είτε δεν καλύπτεται αλλά μεταφέρεται το έργο τους σε ιδιώτες.
Στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται το αποκαλούμενο θατσερικό μοντέλο της κατάργησης δημοσίων υπηρεσιών, με πιο κοντινό ανάλογο το «μαύρο» που είχε πέσει στην ΕΡΤ, αλλά εφαρμόζεται το μοντέλο της μείωσης του έργου του Δημοσίου. Ένα μεγάλο μέρος υπηρεσιών πλέον γίνεται από ιδιώτες.
Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό ούτε πρωτόγνωρο στις μέρες μας ειδικά που έχει αλλάξει τελείως η κατάσταση και διεθνώς. Δεν υπάρχει όμως σχέδιο στήριξης του Δημοσίου. Θα μπορούσε μία κυβέρνηση να αναφέρει τα βασικά προβλήματα που έχει, κυρίως το δημοσιονομικό και την έλλειψη κρατικών εσόδων ώστε να δικαιολογήσει και τις ελλείψεις προσωπικού και την αδυναμία προσλήψεων. Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση διατείνεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και παρέχονται οι δημόσιες υπηρεσίες για τους πολίτες. Προφανώς υπάρχει όμως διαφωνία για το τι σημαίνει παροχή υπηρεσιών. Γιατί τα σκουπίδια για παράδειγμα των δήμων τα διαχειρίζονται πλέον κατά βάση ιδιωτικές εταιρίες. Η δουλειά γίνεται αλλά πολύ λιγότερο από τους δήμους.
Το ερώτημα συνεπώς που τίθεται είναι πιο κεντρικό, πιο στρατηγικό. Θέλουμε δημόσιες υπηρεσίες και αγαθά που να παρέχονται από το Δημόσιο και τους δήμους ή θέλουμε να παρέχονται από ιδιωτικές εταιρίες; Και ποιο είναι το μίγμα που θα μπορούσε να επιτευχθεί;
Αυτό το ερώτημα πρέπει να προηγηθεί όλων των άλλων και να απαντηθεί με καθαρό τρόπο. Γιατί αλλιώς δεν μπορούν και οι πολίτες να απαντήσουν, αλλά ούτε υπάρχει και μία μεγάλη εικόνα για να ξέρουμε προς τα πού πάνε τα πράγματα. Εκτός κι αν δεν χρειάζεται ούτε αυτό, αλλά όλα θα αφεθούν στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς και της στόχευσης για αύξηση του εμπορικού κέρδους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
