Μονάχοι στο εγώ μας, αφήνουμε έξω το φως
Προσδοκώντας την ανάσταση πορεύεται ο άνθρωπος, με την ελπίδα στην καρδιά και τη δύναμη της πάλης κάθε μέρα για ένα καλύτερο αύριο. Ο άνθρωπος που είναι ικανός και για το καλύτερο και για το χειρότερο, όπως δείχνει αυτό το μακρύ αποτύπωμα της πράξης του μέσα στον ιστορικό χρόνο. Ο άνθρωπος που συρρικνώνει το εγώ του για να μπει μπροστά για τους πολλούς, αλλά και το εκτοξεύει στα ουράνια για να ικανοποιήσει τη δική του και μόνο ύπαρξη.
Διανύουμε την ερημιά του «εγώ». Η συνθήκη του βαθιού ατομικισμού έχει αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Άλλοι λένε ίσως, ότι έτσι ήταν πάντα, και δεν το βλέπαμε ή δεν έχει και τόση σημασία.
Όμως το νιώθουμε πάνω μας αυτό το κύμα του εγωπαθούς ανθρώπου. Το νιώθουμε και μέσα μας, έχουμε κι εμείς αυτήν την αγωνία να τα καταφέρουμε, να υπερισχύσουμε, να επιβιώσουμε. Μόνοι μας εναντίον όλων. Με την ικανοποίηση που καμιά φορά κρατά μερικά λεπτά όλα κι όλα. Τα κατάφερα, μονάχος μου, τους νίκησα, τους έβαλα στη θέση τους, τους άφησα πίσω, τους έκανα να νιώσουν άσχημα.
Ανασταίνεται άραγε ποτέ αυτό το «εγώ»;
Δίνουμε μεγάλο βάρος στην ανάλυση αυτού του κόσμου του σκληρού ατομικισμού. Στα οικονομικά αίτια με την διεύρυνση της πολιτικής της αέναης προόδου και της επιδίωξης του κέρδους, στα πολιτικά αίτια με την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων για την αλλαγή υπέρ των πολλών, στα κοινωνικά με τα ρήγματα στην κοινωνική συνοχή και την υποχώρηση του πολίτη στον στενό του πυρήνα, στο άτομο, στην οικογένεια, στον εργασιακό χώρο, κι αν.
Όλες οι αναλύσεις βοηθάνε, φωτίζουν όσα αλλάζουν. Δεν είναι σίγουρο όμως αν αντιλαμβανόμαστε όλοι μας τη δυσμενή μεταβολή, αν θεωρούμε ότι κάτι έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Γιατί να μην είναι το μέλλον μας ένα άθροισμα των εγώ μας; Γιατί να μην ζούμε καλά μονάχοι μας;
Σε έναν τέτοιο όμως κόσμο ποιο θα είναι το νόημα της θυσίας; Η θυσία προϋποθέτει ένα εμείς. Και η ανάσταση έχει νόημα όταν φέρνει το φως στους πολλούς.
Αλλά τα νοήματα, τα συναισθήματα, οι ορισμοί και οι λέξεις, δεν είναι ίδια πια. Δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες όλων μας. Κι αυτή η αρρυθμία άραγε προηγείται ή έπεται ενός κόσμου που το όλον έχει γκρεμιστεί;
Τέτοια ερωτήματα πάλι, μπορεί και να μην έχουν καθολική χρησιμότητα και μπορεί να εκφράζουν απλώς την απαισιοδοξία μας με το βίωμα των παθών να έχει γίνει καθημερινότητα. Σε έναν κόσμο χωρίς γέλιο και χαρές, χωρίς ανοχή και κατανόηση, χωρίς καμία χειρονομία προς τον άλλο, είναι λογικό να θεριεύουν οι απαισιόδοξες σκέψεις. Μπορεί…
Θέλει αγώνα για να δεις τον κόσμο αλλιώς. Το φως δεν δίνεται, κατακτιέται.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 18-04-2025
