Στην πόλη που αισθάνεσαι ότι παλεύεις μοναχός σου
Το ερώτημα αν ζούμε σε μία «ευτυχισμένη πόλη» είναι αν μη τι άλλο προκλητικό και ενδιαφέρον. Τέτοια ερωτήματα στα οποία καλούμαστε μέσω κάποιων κριτηρίων και βαθμών να δώσουμε μία εικόνα, ένα περίγραμμα, μπορεί να μην φέρνουν πάντα και ολοκληρωμένες απαντήσεις, αλλά καταφέρνουν να κινητοποιήσουν τις σκέψεις μας και να μας βάλουν να κάνουμε κάποιες συγκεκριμένες επιλογές.
Έτσι είναι λογικό πια που ερχόμαστε συνέχεια μπροστά στο πρόβλημα της αιθαλομίχλης, ακριβώς γιατί δεν γίνεται να το αποφύγουμε. Ούτε τα ρούχα δεν απλώνουμε στο μπαλκόνι για να μην μυρίσουν από την κάπνα πόσο μάλλον που ανησυχούμε για το τι αναπνέουμε. Κι αυτό είναι χαρακτηριστικό της τροπής που παίρνουν τα πράγματα και πόσο σημαντικό είναι να βλέπουμε καθαρά την πραγματικότητα.
Γιατί αν ρωτήσουμε κάποιον που έχει να επισκεφθεί την πόλη εδώ και 20 χρόνια θα ακούσουμε μία περιγραφή για την πόλη που τη γνωρίζουμε ως πλαίσιο μεν, αλλά δεν είναι αυτή που βιώνουμε. Θα μας πουν για τη λίμνη, για τον Μώλο και το Νησί ή για τους ράθυμους ρυθμούς της καθημερινότητας, αλλά εμείς ξέρουμε τι είναι αυτή η ομίχλη που αρκετές μέρες μας καλύπτει ή πόσο μας ζορίζει η κίνηση στους δρόμους κάποιες ώρες κι ας είναι σύντομες οι αποστάσεις.
Και το ζήτημα δεν είναι να αποδεχθούμε ότι ο καθένας μας έχει διαφορετική οπτική στην πόλη ανάλογα με τη θέση που τη βιώνει. Αυτό είναι δεδομένο. Είναι ζήτημα όμως το πώς ζούμε οι περισσότεροι, ποιος είναι ο κανόνες, πού είναι ο μέσος όρος και προς τα πού γέρνει η κατάσταση.
Αν η ακρίβεια είναι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα, που είναι, τότε αυτό θα πρέπει να μπορούμε και να το δούμε πώς επιδρά στην καθημερινότητα της πόλης, πώς επηρεάζει την τοπική αγορά, τον τουρισμό ή την οικοδομή.
Και πώς επηρεάζει και την ψυχολογία μας και το πώς λειτουργούμε ως πολίτες.
Αυτονόητα ακούγονται όλα αυτά, αλλά τι σημαίνουν; Σημαίνουν ότι πρέπει να σκύψουμε πάνω στις ζωές των ανθρώπων, να δούμε τι γίνεται και να κοιτάξουμε να τις κάνουμε καλύτερες. Αυτοί που κατέχουν θέσεις ευθύνης και έχουν αρμοδιότητες, οφείλουν και να ξέρουν πώς ζουν οι άνθρωποι της πόλης αλλά και πώς να αλλάξουν προς το καλύτερο τις ζωές τους.
Κι αυτό μοιάζει να λείπει σήμερα. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν υπάρχει μέριμνα από την Πολιτεία, από τον Δήμο, από τις δημόσιες υπηρεσίες για τον τρόπο ζωής τους. Αισθάνονται ότι παλεύουν μοναχοί τους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 7-5-2025
