Σαν μικρές νησίδες σε ένα μεγάλο άγνωστο ωκεανό που τον λένε ζωή
Είναι λογικό οι κλειστοί κύκλοι μέσα στους οποίους ζούμε όλοι μας, να μην επιτρέπουν να συναντιόμαστε και να επικοινωνούμε πάντα.
Το ότι ζούμε σε κλειστούς κύκλους δεν θα πρέπει να αμφισβητείται. Όλο και περισσότερο κλειστοί όσο περνάει ο καιρός.
Ζούμε στον κύκλο του σπιτιού μας που είναι ένας περίκλειστος κόσμος που δεν τον αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιον γιατί είναι ανοιχτός στην επικοινωνία εξ αποστάσεως. Είμαστε στον καναπέ στο σαλόνι κι έχουμε ανοιχτές τις οθόνες των κινητών μας για να βλέπουμε τι γίνεται «εκεί έξω». Συχνά στέλνουμε και μηνύματα μεταξύ μας για να μην χρειαστεί να μιλήσουμε.
Αυτή είναι μία ακραία, αλλά όχι μειοψηφική καταγραφή της κατάστασης που σίγουρα όμως την γνωρίζουμε σχεδόν όλοι μας.
Μία παλιότερη εκδοχή ήταν αυτό που λέγαμε ότι «είμαστε στον καναπέ μας» και μαθαίνουμε για τον κόσμο μέσα από την τηλεόραση. Ισχύει ακόμα για πιο ηλικιωμένους ή ανήμπορους να μετακινηθούν. Οι νεώτεροι συνδέονται μέσα από εφαρμογές.
Το να κλείνεσαι στο σπίτι δεν είναι επιλογή, αλλά πολλές φορές ανάγκη. Κυρίως γιατί δεν περισσεύουν χρήματα για κάτι άλλο. Η ακρίβεια και οι χαμηλές αμοιβές δεν επιτρέπουν άλλες επιλογές. Αλλά μπορεί να είναι ενίοτε και θέμα ψυχικής ασφάλειας ή να είναι μία λύση όταν υπάρχουν χρόνιες ασθένειες. Ετσι είναι οι ζωές μας πια και συμβαίνει σε όλον τον κόσμο.
Το πρόβλημα που ξεπηδά με τον κλειστό μας κόσμο είναι ότι δεν ελέγχουμε τι εισέρχεται. Δεν ελέγχουμε τις πηγές των ειδήσεων ή της ψυχαγωγίας που λαμβάνουμε για παράδειγμα.
Και δεν δρούμε βέβαια, δεν συμμετέχουμε.
Αυτό είναι τελικά που δημιουργεί μία απόσταση. Η οποία πολλαπλασιάζεται και λόγω άλλων κλειστών συστημάτων που συμμετέχουμε. Στις δουλειές μας η διάδραση είναι το πολύ με λίγους συναδέλφους, και συχνά χωρίς καν αυτούς, σε εκδηλώσεις συμμετέχουμε επιλεκτικά και συνήθως εκεί που έχουμε ήδη οικειότητα με άλλους και ο τρόπος ζωής μας γενικότερα προσαρμόζεται πάνω στις ατομικές μας επιλογές. Και πάλι καλά που έχουμε και κάποιες επιλογές.
Κι εκεί είναι που ξεπηδά αυτό το αίσθημα της απομόνωσης, του μοναχικού βίου και της ατομικής και μόνο οπτικής. Όλα κινούνται γύρω μας και συχνά χωρίς να τα ελέγχουμε. Κι αυτό συμβαίνει και σε άλλους και σε άλλους και γινόμαστε μικρές μοναχικές νησίδες σε έναν ωκεανό που δεν τον γνωρίζουμε, δεν θέλουμε να τον γνωρίσουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε και το βήμα να τον γνωρίσουμε.
Υπάρχει λύση; Θέλουμε μία λύση; Ό,τι υπάρχει πάντως το βρίσκεις μόνο αν σπάσεις τον κύκλο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 17-5-2025
