Οι στοχεύσεις, τα όρια, το άρωμα ρήξης και το εναλλακτικό παράδειγμα
Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ είχαν έναν πολύ καθαρό πυρήνα, στον οποίο και επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά. Είναι μειώσεις φόρων για τη μεσαία τάξη, με έμφαση στις οικογένειες, τους νέους και όσους έχουν μία ακίνητη περιουσία που ενοικιάζουν. Δεν είναι παράλογη η στόχευση, αφού ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών είναι που σηκώνει και το βάρος της φορολόγησης, εν μέσω μίας μακράς πια περιόδου ακρίβειας που έχει αδειάσει τα οικονομικά αποθέματα των νοικοκυριών. Και πολύ άργησε η κυβέρνηση να φέρει αυτές τις φοροελαφρύνσεις.
Από εκεί και πέρα οι αναγνώσεις που γίνονται στις εξαγγελίες είναι αναμενόμενα πολιτικές, ακριβώς γιατί πολιτική κάνει και ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Το τι χρήματα θα αναδιανείμεις και προς τα πού, είναι αμιγώς πολιτική επιλογή.
Κι από αυτή τη σκοπιά είναι αναμενόμενη και η διαφοροποίηση των κομμάτων της προοδευτικής αντιπολίτευσης που πρεσβεύουν ένα άλλο μίγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Αυτό το σημείο όμως, η απόσταση που χωρίζει την κυβέρνηση με την αντιπολίτευση είναι και το πραγματικό επίδικο των πολιτικών εξελίξεων και θέτει και το κύριο ερώτημα των επόμενων εκλογών.
Το ζήτημα δεν είναι να έχεις καθαρές προθέσεις και πρόγραμμα, αλλά κυρίως να γνωρίζεις πού απευθύνεσαι, σε ποια κοινωνικά σώματα.
Ο πρωθυπουργός επιλέγει να απευθυνθεί σε ένα κοινωνικό σώμα που εν δυνάμει μπορεί να τον ακούσει και στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί. Οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων προς ενοικίαση, ή όσοι έχουν εισόδημα άνω των 40 χιλιάδων ευρώ το χρόνο, είναι ένα κοινό που άκουσε από τη ΔΕΘ συγκεκριμένες φοροελαφρύνσεις. Είναι αυτό το κοινό προνομιακός χώρος απεύθυνσης για το ΠΑΣΟΚ ή την Αριστερά; Κι αν είναι, τι διαφορετικό έχουν να τους προτείνουν;
Γιατί η πολιτική είναι ένα κατεξοχήν πεδίο σύγκρουσης και διαφοροποίησης κι αν υπάρχουν περιθώρια συναινέσεων αυτά έπονται, αφού αναπτυχθούν οι διαφορετικές θέσεις.
Κι εδώ είναι και το πολιτικό πρόβλημα ή η ιδιαιτερότητα της εποχής μας. Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν έχει πολιτικό αντίπαλο στο ύψος των ποσοστών της. Είναι σαν να είναι ένα κόμμα η ίδια και μισό οι απέναντι. Δεν υπάρχει καν ο παλιός δικομματισμός που θεωρητικά ισορροπούσε το πολιτικό σύστημα.
Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα της κυβέρνησης αλλά της αντιπολίτευσης. Και η κυβέρνηση βλέπουμε ότι συνεχίζει να κάνει τη δουλειά της, να εργάζεται πάνω στο πρόγραμμά της και να αναπτύσσει συμμαχίες με τα κοινωνικά στρώματα που την ενδιαφέρουν. Αυτό είναι το κλειδί.
Πού όμως φαίνεται ότι ξεπηδάει ένα νέο πρόβλημα για την κυβέρνηση; Στο ζήτημα της εμπιστοσύνης το οποίο είναι εντέλει και ένα ζήτημα ηθικής αποδοχής. Η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση έχει κλονιστεί λόγω του ζητήματος των επιδοτήσεων γιατί ένα μέρος της κοινωνίας που ακούει και στηρίζει το κυβερνητικό έργο όλα αυτά τα χρόνια νιώθει ότι αδικείται, ότι δεν το σέβονται. Κι αυτό έρχεται πάνω στο θέμα των Τεμπών όταν και κλονίστηκε βαθύτερα η ψυχή των Ελλήνων που θεωρούν ότι δεν γίνεται να μην αποδίδεται δικαιοσύνη στη μνήμη τόσων αδικοχαμένων νέων.
Είναι αυτό ένα όριο, ένα ρήγμα στην ευρεία συναίνεση που έχει πετύχει η ΝΔ; Μοιάζει να είναι. Το πώς όμως θα επηρεάσει τους πολιτικούς συσχετισμούς προς το παρόν είναι ένα ερώτημα.
Γιατί οι αλλαγές έρχονται όταν το κάλεσμα της αλλαγής εμπνέει, δείχνει έναν νέο δρόμο, έχει νέα πρόσωπα να το εκφράζουν και συγκροτεί ένα ολοκληρωμένο παράδειγμα. Κι αυτά προς το παρόν λείπουν απέναντι από το κυβερνητικό παράδειγμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 9-9-2025
