Διπλή ανάπλαση, συνδυασμός έργων για αθλητισμό και στασιμότητα
Το άνοιγμα της συζήτησης για το Τοπικό Πολεοδομικό Σχέδιο των Ιωαννίνων έφερε στο προσκήνιο ξανά ένα διπλό πρόβλημα για τις αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης: Τι θα γίνει με το Εθνικό Στάδιο, με πρόταση για τη μεταφορά του και τι θα γίνει με το Νέο Κλειστό για το οποίο τρέχουν όπως είναι γνωστό δύο ιδέες, αυτήν για κατασκευή στο Βοτανικό από τον Δήμο και ο νέος χώρος με το πρώην Κλειστό Ξιφασκίας από την Περιφέρεια.
Ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική ανασκόπηση.
Το κράτος μερίμνησε παλιότερα, όταν δεν υπήρχαν και σημαντικοί δημόσιοι πόροι, για το Εθνικό Στάδιο που έφτασε σταδιακά στη μορφή που έχει σήμερα, για ένα κλειστό γυμναστήριο στα τέλη του ’70 και ένα ανοιχτό αρχικά κολυμβητήριο στη Λιμνοπούλα, ενώ αργότερα έφτιαξε και το κωπηλατοδρόμιο, όπως το έφτιαξε με τα προβλήματα με τις αδειοδοτήσεις των εκτάσεων.
Όταν ήρθαν οι εποχές των πολλών κεφαλαίων και πόρων κατά τους Ολυμπιακούς του 2004 και με τα μεγάλα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα Γιάννενα και όλη η Ήπειρος έμειναν εκτός σχεδιασμού πέρα από κάποια μικρότερα γυμναστήρια σε διάφορες περιοχές και του Πανηπειρωτικού που είναι περισσότερο ένα αθλητικό κέντρο με πλεονέκτημα πάντως να διαθέτει εκτάσεις και αδειοδοτήσεις. Αυτή είναι η αλήθεια. Άρα το κράτος οφείλει στα Γιάννενα και την Ήπειρο. Το θέμα είναι αν μπορεί. Και αν έχει στα χέρια του συγκεκριμένες προτάσεις με προοπτική υλοποίησης.
Συνεπώς το πρόβλημα μεταφέρεται στο αν υπάρχουν ιεραρχήσεις για τις ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.
Το θέμα της μεταφοράς του Εθνικού Σταδίου από το κέντρο της πόλης στο Πανηπειρωτικό δεν είναι αθλητικής υφής, αλλά έχει να κάνει με το τι πόλη θέλουμε. Προφανώς και είναι ωραίο και απαραίτητο σχέδιο για όσους επιδιώκουν την αύξηση του δημόσιου χώρου στο κέντρο της πόλης.
Μοιάζει όμως, σχεδόν αδύνατο, πόσο μάλλον όταν στην πόλη οι τοπικές αρχές δεν έχουν εμπειρία από συνδυαστικά έργα.
Γιατί δεν μπορεί να φύγει το γήπεδο αν δεν υπάρξει έτοιμο άλλο ένα γήπεδο, για να παίζει ο ΠΑΣ Γιάννινα, για τα αθλήματα στίβου κλπ. Δεν μπορεί να μείνει η πόλη χωρίς μεγάλο γήπεδο ούτε για μερικούς μήνες. Τι νέο γήπεδο όμως να γίνει; Ένα γήπεδο με ιδιωτικές χρήσεις που θα προσελκύσει πιθανόν επενδυτικά κεφάλαια ή ένα κρατικό γήπεδο- στάδιο με δημόσιους πόρους; Κι από πού θα βρεθούν αυτοί οι πόροι;
Να συνεπώς ένα ζήτημα πολιτικής. Δύσκολο πάντως να γίνει αυτή η γιαννιώτικη εκδοχή της διπλής ανάπλασης.
Τώρα, το νέο μεγάλο κλειστό έχει ανάλογα προβλήματα. Κεντρικό είναι το πρόβλημα της χρηματοδότησης με τη χωροθέτηση να βλέπει πια προς την περιοχή του Πανηπειρωτικού. Η χρηματοδότηση πιθανά και για ένα συνδυαστικό επίσης έργο για κτίριο εκθέσεων και μεγάλων εκδηλώσεων, απαιτεί συνεργασία των τοπικών αρχών, Δήμου και Περιφέρειας κυρίως και πολιτική πίεση προς την κυβέρνηση έχοντας όμως έτοιμο τεχνοκρατικό σχέδιο και ομάδα υποστήριξης της πορείας του έργου. Δεν προχωράνε αλλιώς πια τέτοια μεγάλα έργα. Κι εδώ δύσκολα τα πράγματα.
Με τις ελλείψεις δε σε πολλά μικρότερα έργα στην πόλη (όπως ένα ακόμα κολυμβητήριο και χώρους μαζικού αθλητισμού και αναψυχής) το πρόβλημα μεγεθύνεται και αποκαλύπτει πως η πόλη είναι ακόμα κάπου στο 2000, 20 και 25 χρόνια πίσω.
Για μία ακόμα φορά γίνεται φανερή η στασιμότητα με ευθύνη των τοπικών αρχών διαχρονικά και όσων έχουν αναλάβει κατά καιρούς να καθοδηγήσουν την αλλαγή της πόλης προς το καλύτερο. Την περιμένουμε ακόμα αυτήν την αλλαγή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 17-9-2025
