Η μοναξιά δέρμα από δέρμα του κοινωνικού
Κλειστά παράθυρα, κατεβασμένα παντζούρια, κλειδωμένη η εξώπορτα, αυτή είναι μία καθημερινή συνθήκη για πολύ κόσμο. Άντε τα σαββατοκύριακα να ανοίξεις για να μπει λίγο αέρας, αλλά μόλις πάρει το σούρουπο όλα θα κλείσουν ξανά. Άλλωστε ποιος κοιτάζει έξω από το παράθυρο πια, μέσα είναι οι ζωές μας, μέσα.
Κι ας μην μετράμε με τα εκατοστά. Υπάρχουν φορές που η ζωή η μέσα επεκτείνεται και στο μπαλκόνι, εκεί που μπορείς να κάτσεις για ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, ή ένα τσιγάρο ή μια μπύρα. Περίκλειστο και το μπαλκόνι, μικρή επέκταση του μέσα, γιατί μπορεί να μην υπάρχει διάθεση για έξω, μπορεί να μην υπάρχουν λεφτά για εξόδους, μπορεί να μην υπάρχουν φίλοι, πολλά μπορεί. Το μέσα είναι συνθήκη ζωής. Ακόμα και έξω στο δρόμο να βγεις, το μέσα σκοτεινιάζει το βλέμμα σου. Ποιος κοιτάει τον άλλο στα μάτια πια.
Δεν είναι επιλογή η εσωτερίκευση, το κλείσιμο, η μοναξιά. Δεν είναι. Τις περισσότερες φορές είναι ανάγκη, δρόμος μοναδικός που ανοίγεται ανάμεσα σε αποκλεισμούς και περιορισμούς, συνθήκες πάνω σε συνθήκες, ανάγκες πάνω σε ανάγκες που πιέζουν τον ελεύθερο χώρο και τον κάνουν δέσμιο υποχρεώσεων και καταναγκασμών, που πιέζουν τις επιλογές, που δεν αφήνουν επιλογές.
Και μετά είναι που κι εμείς δεν μπορούμε άλλο, «δεν πάει άλλο» λέμε πότε πότε, δεν θέλουμε να κάνουμε άλλες επιλογές, δεν ρισκάρουμε, δεν παίρνουμε αλλιώς τις στροφές σαλόνι, τηλεόραση κουζίνα, κρεβατοκάμαρα, κανά τηλέφωνο για το «τι κάνεις» ή πολύωρα τηλέφωνα χωρίς τίποτα άλλο να γίνεται, «να τα πούμε» που δεν τα λέμε, σκέψεις, πολλές σκέψεις, κι άλλη μοναξιά που δεν λέγεται αλλιώς, ερωτικό στένεμα γιατί ποιος τολμά να εκτεθεί, συναισθηματική εμπλοκή ή ακόμα μεγαλύτερη βύθιση στο συναίσθημα, ακινησία στο σώμα και στο μυαλό, επανάληψη, αδιέξοδο.
Μαύρη περιγραφή, ίσως υπερβολική, αλλά όχι μακριά από όσα συμβαίνουν για πολύ κόσμο που δεν προσδοκά, δεν περιμένει, μόνο αναγκάζεται και συμβιβάζεται. Αυτός ο συμβιβασμός είναι η ανάγκη, αυτή η μοναξιά του μέσα είναι η μεγάλη φτώχεια σήμερα, αυτός ο αποκλεισμός και το σπάσιμο, η ρήξη του κοινωνικού.
Και προφανώς δεν ζουν όλοι έτσι, ούτε βιώνουν με τον ίδιον τρόπο τις ανάγκες τους για έκφραση, συνομιλία και συνάντηση.
Αλλά ας μην προσπερνάμε τη συνθήκη της μοναξιάς που έχει γίνει δέρμα από δέρμα του κοινωνικού μας χάρτη. Γιατί οι άνθρωποι χάνονται μέσα στον εαυτό τους και τους κλειστούς τοίχους την ώρα που υπάρχει μεγάλη ανάγκη να βρούμε ο ένας τον άλλον, να βρεθούμε εκεί έξω που παίζονται ακόμα τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Υπάρχει αυτή η ανάγκη;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 19-9-2025
