Δεν φτάνουν παντού οι επιδοτήσεις
Μπαράζ ανακοινώσεων για τα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας που θα τρέξουν το επόμενο διάστημα. Πρόκειται για προγράμματα επιδοτήσεων είτε για νοικοκυριά και ιδιώτες, είτε για δημόσια κτίρια και δημόσιους οργανισμούς.
Παρά τον έντονο τρόπο με τον οποίο προβάλλονται, δεν είναι η πρώτη φορά που υλοποιούνται ανάλογα προγράμματα. Θα έπρεπε συνεπώς η οργανωμένη Πολιτεία να παρουσιάζει και τα σχετικά στοιχεία απολογισμού από τις παλιότερες δράσεις μαζί με τους στόχους των νέων προγραμμάτων και σε μία τακτική βάση, να κάνει και τις αξιολογήσεις που απαιτούνται. Πόσο μειώθηκε το ενεργειακό αποτύπωμα των κτιρίων, πότε θα γίνουν πιο αποδοτικά ενεργειακά, πόσοι πόροι εξοικονομήθηκαν; Παρατηρούμε ότι δεν δημοσιεύονται τέτοια στοιχεία τακτικά, ούτε ανοίγει αυτή η συζήτηση με εκλαϊκευμένα δεδομένα και με πολιτικούς στόχους. Γιατί η εξοικονόμηση ενέργειας δεν παύει να είναι μία πολιτική επιλογή και έτσι πρέπει να κρίνεται και να αξιολογείται.
Ένας δείκτης για την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων για την ενέργεια, είναι και το κατά πόσο ευνοούν τη μείωση των ανισοτήτων και ενισχύουν την ευημερία των νοικοκυριών. Και δεν το λέμε τυχαία αυτό. Γιατί διαφαίνεται η τάση να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα προγράμματα όσοι έχουν αποταμιεύσεις και την οικονομική δυνατότητα. Οι φτωχοί σχεδόν αδυνατούν να ανταποκριθούν στην κάλυψη των ποσών που οφείλουν να συνεισφέρουν. Ζεσταίνονται συνεπώς καλύτερα όσοι έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Μοιάζει με μία μορφή αναδιανομής πλούτου εδώ, αφού τελικά θα εξοικονομήσει ενέργεια και πόρους όποιος έχει τη δυνατότητα να πληρώσει έστω ένα μέρος του εξοπλισμού.
Με τους υπόλοιπους, που μπορεί να είναι και οι περισσότεροι, όμως τι θα γίνει; Τι θα γίνει με όσους έχουν αυτήν την περίοδο ένα ακριβό στεγαστικό δάνειο ή σπουδάζουν τα παιδιά σε άλλη πόλη και δεν τους περισσεύουν μερικές χιλιάδες ευρώ; Τι θα γίνει αν φέτος μπουν στην ανεργία κάποια από τα μέλη του νοικοκυριού; Προφανώς και θα συνεχίσουν να πληρώνουν ακριβά την ενέργεια που καταναλώνουν πιθανά και χωρίς να ζεσταίνονται όπως θα ήθελαν. Να πώς δημιουργείται μία απόσταση.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι ο κρατικός πλούτος δεν φτάνει για όλα τα προγράμματα πόσο μάλλον που υπάρχει συγκεκριμένος δημοσιονομικός χώρος. Σωστό. Θα ήταν όμως δίκαιο να ανακοινωθεί και η κατανομή των πόρων από την εκάστοτε κυβέρνηση, οι επιλογές που γίνονται για την κατανομή του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ και το πώς επηρεάζουν τις κοινωνικές ανάγκες. Γιατί όπως φαίνεται, το ΑΕΠ αυξάνει, όπως και ο ρυθμός ανάπτυξης, αλλά αυτή η αίσθηση ότι όλο και πιο πολλοί είμαστε «φτωχοί εργαζόμενοι» εντείνεται. Πώς μας προκύπτει αυτή η εξίσωση;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
