Οι πολιτικές αλλαγές που διαβάζουν όσο μπορούν μια κοινωνία που βράζει
Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό αξίωμα αποτελεί και το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου 16 χρόνων τόσο για τον ίδιο όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται για μία ακόμα πολιτική διαδρομή ενός στελέχους, αλλά για την ηγεσία ενός κόμματος που από το 4% βρέθηκε στην κυβέρνηση και αποτέλεσε πανευρωπαϊκό θέμα πρώτης γραμμής, με τον ίδιο πρωθυπουργό.
Είναι άραγε τα 16 αυτά χρόνια πολλά ή λίγα; Ανάλογα της πλευράς από την οποία κάποιος τα βλέπει. Το αποτύπωμα πάντως που αφήνουν στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι πολύ μεγάλο.
Ο χρόνος δεν είναι ένα απλό μέγεθος στην πολιτική, αντίθετα συνδέεται μαζί της ταυτοτικά, διαμορφώνει ταυτότητες.
Ας αναλογιστούμε ότι από το 2009 -2010 και μετά βιώσαμε την μεγάλη κρίση και ακολούθησαν κι άλλες κρίσεις, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκόσμια ως και σήμερα με δύο μεγάλους πολέμους ανοιχτούς. Νέοι άνθρωποι σήμερα βίωσαν την ενηλικίωσή τους μέσα σε αυτό το κλίμα πολυκρίσης, σε μία κατάσταση διαρκούς ανάγκης, έντασης, αμφιβολίας για το τι έπεται, τι θα γίνει.
Από αυτήν τη σκοπιά, η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα έρχεται να δείξει, αλλά και προκύπτει και ως αποτέλεσμα μίας νέας περιόδου ρευστότητας κατά την οποία τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει, αλλά και τίποτα δεν είναι ίδιο με όσα ξέραμε. Και με ένα διαρκές ερωτηματικό στις εξελίξεις, για το πού οδηγούν, τι γίνεται και τι θα μπορούσε να γίνει. Ένα ερωτηματικό που μπαίνει δίπλα στο «αύριο».
Κάτι που στην πολιτική ειδικά σημαίνει κι ότι έχουν ανοίξει παράθυρα για το μέλλον που ποτέ ως σήμερα, τουλάχιστον όπως θεωρούσαμε μεταπολεμικά για την Ευρώπη μεταπολιτευτικά για τη χώρα μας, δεν τα θεωρούσαμε μέρος μιας κανονικότητας, μίας θεσμικής κατάστασης της δημοκρατίας. Το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι βιώνουμε μία πολιτική αστάθεια σε συνδυασμό με δυναμικές που οδηγούν ακόμα και σε πολέμους, πολέμους εμπορικούς, πολιτικούς, αλλά και κανονικούς με βαρβαρότητα και θάνατο.
Αυτή δεν είναι αστάθεια, αλλά διάλογος με την καταστροφή.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι πολιτικές κινήσεις πολλαπλασιάζονται, μοιάζει να βγαίνουν εκτός του παλαιού πλαισίου, προέρχονται και προωθούν ανακατατάξεις και αναπλαισιώσεις. Και που καλούνται να εκπροσωπήσουν και να εκφράσουν κοινωνίες που βράζουν, που θυμώνουν, που αποδιοργανώνονται και αναδιοργανώνονται συνέχεια. Η πολιτική προσπαθεί να ακολουθήσει μία κοινωνία που δεν ξέρεις από πού να την πιάσεις. Ούτε η ίδια βρίσκει κάποιο νήμα να πιαστεί και να ακολουθήσει.
Που σημαίνει ότι έρχονται κι άλλες κινήσεις στην πολιτική κι από άλλες πλευρές. Είμαστε ακόμα στην αρχή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 8-10-2025
