Σκάνε καμιά φορά και οι χύτρες της αδικίας
Το θέμα με τα Ταχυδρομεία αυτές τις ημέρες είναι σαν να έπεσε από τον ουρανό. Ο θόρυβος που έκανε όμως η πτώση ήταν πολύ μεγάλος. Και κανείς δεν το περίμενε. Όταν λέμε κανείς εννοούμε τους κρατούντες, αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις, τα υπουργεία αλλά και τους τεχνοκράτες. Που τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κατάσταση μιλώντας για λάθη χειρισμών και επικοινωνιακές αστοχίες. Όπως μιλάνε δηλαδή, όσοι νομίζουν ότι γνωρίζουν την κατάσταση, αλλά κατά βάση ζουν πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Κι όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να συμπιέζουν αυτήν την πραγματικότητα μέσα σε μία χύτρα χωρίς ποτέ να βγαίνει ατμός. Τώρα όμως και ατμός εκτονώθηκε και το καπάκι τινάχθηκε ψηλά στο ταβάνι.
Και γιατί έγινε αυτό; Όχι γιατί δεν βρήκαν ταχυδρομείο να στείλουν γράμμα οι κάτοικοι των χωριών. Αλλά γιατί επιχείρησαν να τους πείσουν ότι δεν ξέρουν πώς να ζήσουν στον τόπο τους, ότι δεν ξέρουν τι σημαίνει να ζεις χωρίς σχολεία, χωρίς τράπεζες, χωρίς γιατρούς, χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, χωρίς πρόνοιες για μόρφωση, πολιτισμό, αναψυχή. Γιατί αυτό το κράτος τους έχει ξεχάσει όλους όσοι ζουν στους μικρούς τόπους. Κι όταν τους θυμάται τους λέει κουνώντας τους το δάχτυλο, να γίνουν ψηφιακοί πολίτες του κόσμου, να αγοράζουν από πλατφόρμες με άυλο χρήμα, να επικοινωνούν από οθόνες, να γίνουν σύγχρονοι των καιρών τους. Σε μία άλλη χώρα, σε ένα άλλο όνειρο προφανώς.
Ε, για αυτό αντέδρασαν οι άνθρωποι που τους κόβουν ακόμα και την αποστολή ενός δέματος από το ταχυδρομείο του χωριού. Γιατί δεν ζουν το όνειρό τους σε αυτόν τον τόπο. Και γιατί αισθάνονται ότι τους αγνοεί τελείως η κεντρική εξουσία.
Κι ίσως και για κάτι ακόμα. Γιατί αισθάνονται και αδικημένοι. Ότι άλλοι κερδίζουν στην πλάτη τους. Και κερδίζουν πολλά περισσότερα. Αυτή είναι η κουβέντα που γίνεται με τον ΟΠΕΚΕΠΕ στα καφενεία των χωριών και των πόλεων, ότι έγινε ένα τρελό πάρτι μεταξύ λίγων και μιλημένων σε αυτά τα δίκτυα που αποκαλύπτονται καθημερινά κι ότι αν είσαι τίμιος και βγάζεις τίμιο μεροκάματο κάθε μέρα, θα είσαι στην άκρη, ξεχασμένος και θα σου μιλάνε αλαζονικά αυτοί που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες.
Υπάρχει κι ένα όριο όμως, σε αυτήν την πίεση και τον ατμό της αδικίας που συσσωρεύεται.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 5-11-2025
