Τώρα με την πανδημία, έγινε συνήθεια σχεδόν κι αυτή η ησυχία που απλώνεται πάνω από την πόλη. Μόλις μαζευτούν στο σπίτι οι περισσότεροι εργαζόμενοι και οι μαθητές, οι δρόμοι ερημώνουν. Γινόταν κάτι ανάλογο και πριν σε συνοικίες που έχει περισσότερο κατοικίες. Η κίνηση πια έχει αναπτυχθεί εκεί που είναι η διασκέδαση και ο τουρισμός. Όμως, αυτή τη διετία είδαμε ότι μπορεί να γίνει και ακόμα χειρότερο.
Άλλωστε, δεν ακούμε καν τι γίνεται εκεί έξω, δεν μας ενδιαφέρει. Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τόσο καιρό, έχουμε χάσει το ενδιαφέρον και για όσα γίνονται στον εξωτερικό χώρο, στην πόλη. Σκεφτόμαστε πρώτα εμάς, την ατομική μας συμπεριφορά και κατάσταση, μετά από όλη αυτή την ανησυχία που προκαλεί η νόσος. Η ασθένεια και οι κίνδυνοι της μετάδοσης είναι μία εντελώς προσωπική υπόθεση από ένα σημείο και πέρα. Και κλείνουμε και τις κουρτίνες, ανοίγουμε την τηλεόραση και κοιτάμε να περάσει κι αυτή η μέρα όσα καλύτερα γίνεται.
Μόνο τα παιδιά που γυρνάνε από το σχολείο ταράζουν λίγο με τις κουβέντες τους τη γειτονιά. Και τα μικρά που βγαίνουν να παίξουν. Γιατί τα παιδιά ξέρουν ότι η ζωή δεν μπορεί να περάσει μέσα στην αφωνία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
