Κι έφτασε η εποχή που δεν χρειάζεται άλλο ούτε η απαισιοδοξία ούτε η αισιοδοξία. Όχι γιατί δεν πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά το αντίθετο. Άλλωστε και το να ξεκινάει η μέρα μας δεν είναι παρά ένα αισιόδοξο βήμα. Γιατί σημασία έχει να πάμε παρακάτω, να ζήσουμε, να βιώσουμε τη μεταβολή του χρόνου.
Αλλά τώρα που νιώθουμε ότι έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, το ζήτημα δεν είναι η διάθεσή μας, αλλά η σκέψη μας, τα δεδομένα, τα στοιχεία που μας πείθουν ότι πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, όταν από παντού μοιάζει να στενεύει ο ορίζοντας, τότε η ανθρώπινη συνθήκη είναι η εκλογίκευση, ο ορθός λόγος κόντρα στην καταβύθιση του συναισθηματισμού.
Δεν είναι εύκολο φυσικά κάτι τέτοιο. Ούτε πρέπει να μπερδεύουμε την επιφανειακή επίκληση των συναισθημάτων, όλο εκείνο το σύμπαν που ξεκινάει πάντα με εκείνο το πλαδαρό «νιώθω…» με τη βαθιά αίσθηση του μέσα εαυτού μας με τα γνήσια αισθήματα για τον άλλο και τον κόσμο γύρω μας.
Δύσκολη ήταν πάντα η λογική σκέψη. Γιατί μας κινεί, μας ωθεί να κινηθούμε. Κι αυτό είναι ενίοτε ένα τόλμημα.
ΓΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
