Γιατί ένας άνθρωπος καταλήγει να μισεί τον παλιό του εαυτό; Ειδικά τον παλιό αριστερό εαυτό του; Γιατί τα τελευταία χρόνια, ειδικά με τα μνημόνια, το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο να μετακινούνται άνθρωποι πολιτικά από το αριστερό στο δεξιό φάσμα, αλλά και παράλληλα να είναι εριστικοί με την παλιά τους ιδεολογία και τους συντρόφους τους.
Αν είναι κάποιο είδος επιφοίτησης ή επίγνωσης, δεν μπορεί να εκφράζεται με τόσο μίσος για τους άλλους αριστερούς και την αριστερά. Ο άνθρωπος με επίγνωση, αυτός που λέει ότι έχει βρει τον εαυτό του, δεν μισεί. Μπορεί να παίρνει αποστάσεις, αλλά κατανοεί, τουλάχιστον προσπαθεί να δείξει τι κατάφερε ο ίδιος.
Σκέφτομαι συνεπώς, ότι εκείνος που μισεί την παλιότερη προοδευτική του στράτευση, ίσως και να μην διακατέχεται και τόσο από αισθήματα περιφρόνησης ή από σκέψεις αναθεώρησης. Απλώς δεν του βγήκε, όπως θα ήθελε. Ήταν στην προοδευτική παράταξη γιατί κυνηγούσε την εξουσία και την ισχύ και όταν είδε ότι δεν του κάνει πια, μετακόμισε απέναντι, στην δεξιά πολυκατοικία ώστε να εισπράττει από εκεί ενοίκια ισχύος και εξουσίας.
Μην ψάχνουμε και πολύ, τα βαθύτερα αίτια. Ο άνθρωπος που αναστοχάζεται και αναθεωρεί στα αλήθεια, δεν περιφέρεται ποτέ στην αγορά διαλαλώντας την νέα του ιδιότητα. Και γιατί έχει καλύτερα πράγματα να κάνει…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
