Μία από τις πιο δύσκολες συνθήκες, μία μεταβολή που έφερε η μεγάλη αναταραχή της πανδημίας και τώρα πια και του πολέμου, είναι ότι στένεψε κατά πολύ το βλέμμα μας προς τον ορίζοντα. Ενδιαφερόμαστε πολύ για το σήμερα και λιγότερο για το μέλλον. Είναι σαν να σηκώθηκε ψηλά το παράθυρο και να μην φτάνουμε να δούμε πέρα.
Κι ακόμα και για το σήμερα δεν είμαστε σίγουροι, αφού συχνά αλλιώς τα αφήνουμε όταν κοιμόμαστε κι αλλιώς όταν ξυπνάμε.
Πρόκειται σίγουρα για μία κατάσταση αβεβαιότητας και σε ένα βαθμό και ανασφάλειας. Η ανασφάλεια προκύπτει εύλογα από τις συνθήκες που δημιουργούν οι συνέπειες της πανδημίας και του πολέμου. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κάποιος για το πόσα αδιέξοδα, αλλά και κυριολεκτικούς φόβους δημιουργούν τα τραντάγματα στην αγορά, οι ανατιμήσεις ή η ανησυχία για μία πολεμική καταστροφή.
Η αβεβαιότητα είναι όμως πολύ πιο ύπουλη κατάσταση. Γιατί λειτουργεί υπονομευτικά. Υπονομεύει ακόμα και όσους προσπαθούν να σταθούν ή να αντιτάξουν την αισιοδοξία παρά τα προβλήματα. Και χρειάζεται ένα δείγμα αισιοδοξίας, χρειάζεται να βλέπουμε γύρω μας παραδείγματα αισιοδοξίας για να μπορέσουμε πολύ περισσότεροι να αναθαρρήσουμε.
Είναι κομβικό ζήτημα η ψυχολογία στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Και ξέρουμε πόσο σημαντική είναι και η προσωπική μας ψυχολογία. Άλλωστε οι ειδικοί θεωρούν ότι οι επιπτώσεις που καταγράφονται συνέχεια, από την πανδημία θα είναι μεγάλες στον ψυχικό μας κόσμο.
Αναζητείται συνεπώς ελπίς όχι μόνο ως προσωπικό πρόταγμα, αλλά και ως πολιτικό και κοινωνικό αίτημα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
