Το εργαλείο με το οποίο βάζουμε σε έναν κατάλογο τις χρήσιμες ιστοσελίδες που θέλουμε να παρακολουθούμε, έχει ένα όριο πάνω από το οποίο δεν είναι χρήσιμο. Πρόσεξα ένα βράδυ ότι είχα σώσει στους «σελιδοδείκτες» μία λίστα με πάνω από 100 διευθύνσεις, τις περισσότερες από τις οποίες δεν είχα ποτέ ξανά επισκεφτεί από όταν τις θεώρησα ενδιαφέρουσες, ενώ κάποιες δεν λειτουργούσαν καν. Τις έσβησα όλες, πλην κάποιων ελαχίστων, μήπως και βρω από το μηδέν έναν νέο τρόπο να θυμάμαι τι ενδιαφέρον είχα ανακαλύψει κάποια στιγμή στον άπειρο χώρο του web.
Στην πράξη άλλωστε όλοι μας σχεδόν, κάθε μέρα επισκεπτόμαστε μόνο τις «αγαπημένες» σελίδες που ανοίγουν με το που μπαίνουμε στον browser που χρησιμοποιούμε. Όλα τα άλλα τα βρίσκουμε με το κλασικό γκουγκλάρισμα, το οποίο το χρησιμοποιούμε πια τόσο πολύ που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει και κανένας άλλος τρόπος να μάθουμε κάτι νέο. Πώς ζούσαμε πριν το λευκό κουτάκι που περιμένει την αναζήτησή μας;
Μία συνήθεια πάντως που επιστρέφει είναι το «σερφάρισμα», εκείνη η παλιά μέθοδος να τρέχουμε από σελίδα σε σελίδα που είχαμε παλιά και μας ταξίδευε όντως κάποιες στιγμές σε ωραία «κύματα» του δικτύου. Θέλει όμως, χρόνο και χαλαρή διάθεση για τέτοια ταξίδια, ενώ στις μέρες μας έχουμε απομείνει με την αγχωτική πίεση να «βρούμε» άμεσα αυτό που θέλουμε. Να έχουμε «απαντήσεις» στα διαρκή ερωτήματά μας. Που υπάρχει και ένα θέμα πια για το τι «ρωτάμε» και πόσο νόημα έχουν για τη ζωή μας οι «απαντήσεις» που βγαίνουν ψηλά ψηλά στις αναζητήσεις μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
