Όλο το πρόβλημα στο μυαλό μας ξεκινάει από την αισιοδοξία μας ότι θα τη νικήσουμε την κρίση και θα ξεφύγουμε. Και μετά από τη ματαίωση ότι δεν νικιέται η κρίση. Από το κρύο στο ζεστό, περνάνε τα χρόνια και είμαστε νομίζεις στάσιμοι ανάμεσα στις κρίσεις.
Και είναι αδιέξοδη και η στρατηγική μας. Αν τα βλέπεις αποσπασματικά τότε μπορείς να πεις, να θα κάνω θυσίες και στο τέλος θα βγω από το τούνελ. Έτσι δεν λέγαμε μεταξύ 2009-2012; Μετά όμως έρχονται κι άλλες κρίσεις και βλέπεις ότι δεν φτάνεις τον στόχο. Κάπως έτσι πολλοί δεν αποδέχτηκα ως κρίση το πρόβλημα της πανδημίας, και το αντιμετώπισαν με άρνηση. Δεν είχαν σκεφθεί ποτέ ότι θα μπορούσε ένας ιός να διαλύσει την παγκόσμια οικονομία. Και καπάκι κι ένας πόλεμος τις συνέπειες του οποίου βιώνουμε τώρα.
Αν πάλι το δούμε όλο αυτό σαν μία διαρκή κρίση, πολύχρονη, δομική θα λέγαμε, μπορεί να πέσουμε σε μεγαλύτερη ακόμα άρνηση, ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε.
Πώς θα πρέπει να απαντήσουμε; Μα με την αισιοδοξία της πράξης όπως έκαναν και πολλοί πριν από εμάς, σε δυσκολότερα χρόνια., Να πράξουμε για αλλάξουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
