Υπάρχουν δύο φράσεις που δεν τις χωνεύω με τίποτα, παρά το ότι έχω μάθει με τα χρόνια να συμπεριφέρομαι με απάθεια όταν τις ακούω.
Η πρώτη είναι το «αυτή είναι η άποψή μου» όταν τη λέει κάποιος που έχει κυριολεκτικά κλεισμένα τα αυτιά του. Μία άποψη έχουμε όλοι μας. Για τα πάντα. Και τη λέμε συνέχεια ακόμα κι αν δεν μας τη ζητά κανένας. Όταν όμως, ταμπουρώνεσαι πίσω από την «άποψη» και δεν ακούς τίποτα, δεν δοκιμάζεις να δεις εναλλακτικές ή να βάλεις έστω ένα ερωτηματικό, τότε είσαι απλώς ένας συντηρητικός, απόλυτος άνθρωπος.
Μην το μπερδεύουμε με τον άνθρωπο που έχει διαμορφώσει μία ισχυρή, ακλόνητη άποψη, μετά λόγου γνώσεως και μετά από πολύχρονη σπουδή και ενδιαφέρον. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ απόλυτοι ακόμα κι όταν ξέρουν ότι έχουν δίκιο.
Η δεύτερη φράση είναι το «και σένα τι σε νοιάζει;». Αυτό ακούγεται όλο και πιο συχνά και εννοεί μην ασχολείσαι, μη με ενοχλείς, άσε με να κάνω ό,τι θέλω. Ο βαθιά ατομικιστής, που δεν θέλει ούτε το βλέμμα σου να τον αγγίζει πόσο μάλλον να του υποδεικνύεις ότι κάνει κάτι αρνητικό ή έχει άδικο.
Με τέτοιες φράσεις που ακούγονται όλο και πιο πολύ καταλαβαίνεις ότι υπόγεια οι ρήξεις είναι περισσότερες από τις προσπάθειες για ενότητα και σύνθεση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
