Μετά από 11 μήνες αποκλεισμού στο σπίτι, με ελάχιστες στιγμές από αξιομνημόνευτες εξόδους στο σύντομο «παράθυρο» του καλοκαιριού, η πρόσβασή μας στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία περιορίστηκε στο στενό πλαίσιο της τηλεόρασης και του βιβλίου. Οι περισσότεροι στην τηλεόραση γιατί ως γνωστόν στην Ελλάδα ο μέσος όρος ανάγνωσης είναι περίπου ένα βιβλίο το χρόνο ανά κάτοικο, οπότε ας μην συνεχίσω τον σχολιασμό ως προς αυτό.
Όσοι πάντως επέλεξαν αναγκαστικά τηλεόραση και βιβλίο, για να περάσει η ώρα, χωρίζονται χοντρικά σε δύο κατηγορίες: Αυτοί που επέλεξαν τις μεγάλες αφηγήσεις (ταινίες, βιβλία πολλών σελίδων) και αυτούς που επέλεξαν τις πιο σύντομες, κυρίως σίριαλ πολλών κύκλων και κάποια λίγα βιβλία. Φυσικά δεν είναι στεγανά τα όρια και πολλοί κινηθήκαμε ανάμεσα και στις δύο επιλογές.
Είναι βέβαιο πάντως ότι δεν αντέχεις για πολύ να βλέπεις μόνο σίριαλ γιατί από κάποια στιγμή σε κουράζει αυτή η αίσθηση του πολυμερισμού και της εκκρεμότητας. Θέλεις να δεις και μία ταινία ολοκληρωμένου αφηγήματος.
Όμως δεν μπορείς και να κολλήσεις σε βιβλία τύπου Μόμπυ Ντικ ή Οδυσσέας του Τζόις γιατί δεν αντέχεται κι ένας τόσο κλειστός κόσμος επί μέρες και εβδομάδες. Θέλεις και διαφυγές.
Τελικά ο εγκλεισμός έφερε και μια κοινή γνώση: Τίποτα από μόνο του δεν είναι η τέλεια λύση. Θες και το υψηλό και το χαμηλό της τέχνης, θέλεις και τον στοχασμό και την ψυχαγωγία. Και υπάρχουν επιλογές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
