Υπάρχει ένα διπλό πρόβλημα με τα μεγάλα έργα στην Ήπειρο, το οποίο μας ακολουθεί πολλά χρόνια τώρα, αν όχι δεκαετίες. Το ένα είναι ότι δεν μπορείς να δεις καθαρά τον στρατηγικό σχεδιασμό και πώς υλοποιείται. Και το άλλο, είναι ότι δεν εντάσσεται συγχρονισμένα η νέα φάση, η προοπτική, η προσαρμογή σε νέα δεδομένα και το μέλλον.
Ο στρατηγικός σχεδιασμός είναι μεν γνωστός, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι τα όριά του, σε ποια στάδια ολοκληρώνεται και πότε περνάει σε επόμενη φάση.
Είναι φανερό για παράδειγμα ότι η Ήπειρος χρειάζεται βασικές υποδομές. Τις χρειάζεται από το 1913, τις συζητάει από τη δεκαετία του ’60, αρχίζει να τις υλοποιεί από το ’80 και μετά. Η Εγνατία αναφέρεται πάνω από 50 χρόνια τώρα σαν ένα κρίσιμο έργο. Και δεν είναι τυχαίο ότι με τη νέα χρονιά συνεχίζουμε και συζητάμε για την επέκταση της Ιόνιας ως την Κακαβιά έχοντας όμως αποφασίσει να κάνουμε πίσω ως προς τον τετράιχνο δρόμο. Όπως κάνουμε πίσω… έναν αιώνα τώρα από το σιδηροδρομικό δίκτυο. Κάναμε όμως πολλά βήματα μπροστά με τα μεγάλα νοσοκομεία της περιοχής ή την ανάπτυξη του πανεπιστημίου που αποδείχτηκαν κορυφαία συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Πότε όμως θα κλείσει το θέμα των βασικών υποδομών; Και τι θα γίνει με τις νέες υποδομές που απαιτούνται;
Εκεί ακριβώς έρχεται το δεύτερο πρόβλημα που είναι η έλλειψη ενός δυναμικού σχεδιασμού για το μέλλον. Όχι ότι δεν υλοποιούνται νέα έργα ή δεν υπάρχουν κεντρικές πολιτικές για τις περιφέρειες. Όμως τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την Ήπειρο από τις άλλες περιοχές και πώς θα τονωθεί αυτός ο διακριτός δρόμος ανάπτυξης; Λέμε πχ για την πρωτογενή παραγωγή, αλλά δεν βλέπουμε και κάποιο άλμα που να κάνει τη διαφορά. Όπως και στην «πράσινη» ανάπτυξη δεν βλέπουμε στοιχεία που να δείχνουν κάτι καλύτερο από τις προσπάθειες άλλων περιφερειών.
Κατά συνέπεια ή θα ανοίξει αυτή η συζήτηση τοπικά ή θα αφεθεί η ανάπτυξη της Ηπείρου μόνο στο κεντρικό κράτος; Το δεύτερο όμως δεν το θέλουμε.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
