Ένα δύο νέα φαινόμενα δείχνουν ότι διανύουμε ξανά μία σκοτεινή περίοδο αντίστοιχη των αρχών της πανδημίας.
Το πρώτο είναι η στοχοποίηση των ασθενών. Πρόκειται για ένα έσχατο επίπεδο απαξίωσης της ανθρώπινης υπόστασης, να ενοχοποιείς κάποιον που νοσεί. Το ξεπεράσαμε γρήγορα στις αρχές, όταν αποδείχτηκε ότι μπορεί να μολυνθεί οποιοσδήποτε και κυρίως ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας από ένα τυχαίο γεγονός όπως ένα ταξίδι. Τώρα επιστρέφουμε στη στοχοποίηση.
Το δεύτερο είναι η κατηγοροποίηση που οδηγεί και σε διαχωρισμούς, όπως με την περίπτωση των νέων. Είναι άλλο να ζητάς να προσέχουν οι νέοι όπως σωστά έκανε ο πρωθυπουργός και άλλο να τους θεωρούν ως μία συλλογική ομάδα που παραβιάζει συνειδητά τους κανόνες γιατί «είναι αδιάφοροι» ή «δεν έχουν κοινωνική ευθύνη», όπως κάνουν πολλοί κυρίως στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης θέλοντας ίσως να απεκδυθούν οι ίδιοι των ευθυνών ή να βρουν εύκολες απαντήσεις στην πολυπλοκότητα της διασποράς του ιού.
Σε μία φάση έξαρσης της νόσου, είναι λογικό να αυξάνει και η ανησυχία. Όμως είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που χρειάζεται ξανά προσπάθεια για συλλογικότητα, αλληλεγγύη, κοινές δράσεις και στάσεις ζωής. Το αίσθημα της κοινότητας δεν είναι απλώς μία ρητορική έκφραση ούτε μία νομική οντότητα. Είναι η συνισταμένη των προσπαθειών που πρέπει να κάνουμε όλοι όμως ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και ενότητα μπροστά σε έναν κίνδυνο που υπερβαίνει τις φυσικές μας αντοχές.
Για να μην καταλήγουμε όμως και σε κενά ευχολόγια, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι δεν πρόκειται να υπάρξει διέξοδος αν δεν υπάρχει και κοινή στάση και συλλογικότητα.
Αυτή τη στιγμή εκατοντάδες επιστήμονες στην πρώτη γραμμή αγωνίζονται ώστε να υπάρξουν εμβόλια που θα θωρακίσουν τον κόσμο. Αν αυτό γίνει μέσα στο 2021 θα είναι μία από τις πιο λαμπρές σελίδες του επιστημονικού κόσμου και του πολιτισμού μας, μία πρωτοπορία χωρίς προηγούμενο.
Επιπλέον, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι της Υγείας και προσωπικό υποστήριξης, σε όλο τον πλανήτη παλεύει με κάθε δυνατό μέσο ώστε να κρατήσει στη ζωή όσους νοσούν. Και υπάρχουν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Μπροστά σε αυτήν την τεράστια κινητοποίηση της ανθρωπότητας δεν χρειάζεται κάθε φορά που ζοριζόμαστε να πέφτουμε χαμηλά και να δείχνουμε και το άλλο μας πρόσωπο, αυτό της μικρότητας που όντως χαρακτηρίζει και αυτό την πορεία των κοινωνιών μας ιστορικά. Ας γίνουμε περισσότερο γενναιόψυχοι και λιγότερο τιποτένιοι. Θα είναι μία προσφορά στους εαυτούς μας, στους συνανθρώπους και στην ανθρωπότητα. Είναι η ευκαιρία μας.
+ Τόπος. Φέτος με την ανησυχία και τους φόβους μας για τα ταξίδια, ανακαλύψαμε και τις χάρες των ακρογιαλιών της Ηπείρου που και ωραίες και μεγάλες είναι για να μας χωράνε όλους. Κι από αυτό ίσως κάτι να μείνει και για του χρόνου. Γιατί οι διακοπές στον τόπο μας έχουν και μεγάλα οφέλη για την οικονομία.
– Μάσκες. Από το ένα άκρο «δεν χρειάζονται μάσκες» τον Μάρτιο, φτάσαμε στο «μάσκες παντού». Προφανώς και είναι καλύτερη η πρόληψη με τις μάσκες. Φτάνει να μην ανέβει και το επίπεδο ανησυχίας τόσο που να αντιδρά μερίδα του κόσμου. Κι επίσης, χρειάζεται να μοιράζονται και δωρεάν μάσκες. Σε αυτό η κυβέρνηση δείχνει μία απροθυμία, άγνωστο γιατί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
