Στην τελευταία καραντίνα από τον Νοέμβριο ως περίπου τον Φεβρουάριο, κατάλαβα τα όρια που έχει μία πολιτική αυστηρών περιορισμών. Στην πράξη, όλο το βάρος της πρόληψης πέφτει πάνω στους ώμους του υπεύθυνου πολίτη. Αυτή είναι η περίφημη «ατομική ευθύνη». Γιατί εκείνος που δεν έπαιρνε μέτρα, δεν έκανε εμβόλια και αρνούνταν τους περιορισμούς, είχε πολύ περισσότερες ελευθερίες και πολύ λιγότερο άγχος προφανώς αφού συνέχιζε απλώς τη ζωή που έκανε και πριν.
Κι αυτό δεν σημαίνει ότι η τακτική του αποκλεισμού πρέπει να συνδυαστεί και με αυστηρά ποινικά μέτρα σαν αυτά που είδαμε στην Κίνα, ώστε να υπάρχει ας πούμε μία εξίσωση των περιορισμών. Έχει φανεί ότι όσο κι αν αυξήσεις τα μέτρα καταστολής, ο φόβος έχει ένα συγκεκριμένο ύψος για να λειτουργεί αποτρεπτικά. Από ένα σημείο και πέρα δεν λειτουργεί. Και δεν γίνεται ο φόβος να υποκαταστήσει καμία κοινωνική πολιτική.
Πόσο μάλλον, γιατί δημιουργείται και ένα άλλο σύμπτωμα που είναι ο φόβος για τον φόβο. Κάτι που είχαμε δει και στην οικονομική κρίση: Δεν φοβάσαι το καθ’ αυτό πρόβλημα, εν προκειμένω τον ιό, αλλά αυτό που νομίζεις ότι θα ακολουθήσει: Οι επιπλοκές της νόσου, η επίπτωση στη δουλειά, η ανεργία, η έλλειψη εσόδων, η απουσία προοπτικών. Κάπως έτσι, προβάλλοντας ένα μέλλον δύσκολο, χάνεις το παρόν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και για εμάς και για τις κοινωνίες μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
