Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει αυξηθεί η ευαισθητοποίηση για τη στήριξη των ατόμων με αναπηρίες και έχουν προχωρήσει και τα έργα που διευκολύνουν την καθημερινότητά τους τουλάχιστον στον δημόσιο χώρο. Βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση και η υιοθέτηση πρακτικών προσβασιμότητας στα δημόσια έργα.
Παρ’ όλα αυτά, οι πόλεις δεν είναι προσβάσιμες, ούτε καν σε ικανοποιητικό βαθμό. Μπορεί τα σύγχρονα κτίρια να έχουν αυξημένες δυνατότητες πρόσβασης, μπορεί να έχει αυξηθεί και η χρήση σύγχρονου εξοπλισμού που ενισχύει πχ τη μάθηση, όμως η πραγματικότητα ενός ΑμεΑ στην κίνησή του μέσα στην πόλη είναι ένας καθημερινός αγώνας.
Αυτό που λείπει είναι μία ολοκληρωμένη πολιτική προσβασιμότητας. Να μπορεί κάθε πολίτης που έχει μία αναπηρία να μπορεί να πάει στη δουλειά του ή να βγει μία βόλτα χωρίς να το σκέφτεται. Σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στην τυφλότητα, θα μπορούσε για κάθε πολίτη με προβλήματα όρασης να έχει δημιουργηθεί ένα σύνολο διαδρομών μόνο για τον ίδιο. Αυτό σημαίνει ισότητα.
Αντίθετα βλέπουμε συχνά έναν δρόμο να έχει ροή για τυφλούς μόνο στο μισό των πεζοδρομίων πχ, ή να καταλήγει σε μία διασταύρωση χωρίς τεχνολογία να περνάς απέναντι. Κι αυτά μόνο στο κέντρο γιατί οι απομακρυσμένες γειτονιές είναι ξεχασμένες γενικώς.
Κάποιοι θα πουν ότι είναι θέμα κόστους. Ως ένα βαθμό ισχύει γιατί κάθε νέα υποδομή και τεχνολογία απαιτεί επενδύσεις. Το ζήτημα είναι ότι οι πόλεις μας έχουν γενικά προβλήματα προσβασιμότητας και οι αδυναμίες τους δεν αφορούν μόνο κάποιες εξατομικευμένες τεχνικές για ΑμεΑ. Στις ελληνικές πόλεις κυριαρχούν τα αυτοκίνητα, λείπει η κουλτούρα των μέσων μαζικής συγκοινωνίας και του ποδηλάτου και ο πολίτης ως πεζός είναι ευάλωτος από παντού. Και συνολικά η αντίληψη που υπάρχει για τη μετακίνηση είναι οι γρήγορες ταχύτητες άνευ μέτρων μέσα από ένα αυτοκίνητο.
Με τέτοιες αντιλήψεις, σε τέτοιες πόλεις, δεν μπορεί να υπάρχει αισιοδοξία ότι κάτι θα αλλάξει ριζικά. Παρά τα ευχολόγια στις Παγκόσμιες Ημέρες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
