Έχω την αίσθηση ότι κανένα «εργαλείο» του παρελθόντος, καμία «παράδοση», καμιά κανονικότητα από τα παλιά, καμιά «επιστροφή», δεν μπορεί πια να ερμηνεύσει από μόνη της, πόσο μάλλον να αλλάξει, όσα ζούμε. Άρχισε να διαφαίνεται με την οικονομική κρίση, το θεωρώ σίγουρο όσο βαθαίνει και η κρίση της πανδημίας. Δεν υπάρχουν πια «γραφές» που να εξηγούν τα μελλούμενα, όλα καλούμαστε να τα ανακαλύψουμε από την αρχή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν σπάσει οι δεσμοί με εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος που μπορεί να γίνει γόνιμη εκκίνηση για το μέλλον. Δεν μπορεί όμως να χρησιμοποιείται συνέχεια ως «εργαλείο» του παρελθόντος για ένα παρόν που διαρκώς μεταβάλλεται ή υποχρεώνει εμάς σε συνεχείς μεταβολές.
Και ίσως να είναι και απελευθερωτικό όλο αυτό, όσο κι αν δεν νιώθεις να πατάς κάπου στέρεα. Μπορούμε να εργαστούμε για την αλλαγή, προσωπική και συλλογική, με μνήμη μεν, αλλά με τη ζωτικότητα του νέου, εκείνου που ανακαλύπτουμε μόνοι μας πια. Έχει σημασία να ανακαλύψουμε νέους δρόμους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
