Από σήμερα και για τρεις εβδομάδες, αυτό υποχρεωνόμαστε να κάνουμε και μας προτείνεται να κάνουμε, είναι να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας και τις επαφές μας με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και δεν είναι στον στενό μας κύκλο. Αυτό είναι όλο και δεν είναι και λίγο. Ίσως μέσα στην υπερπληροφόρηση και τα πολλά δεδομένα, αλλά προφανώς και λόγω του άγχους που βιώνουμε και της ανασφάλειας να μην κατανοούμε πάντα, όλοι μαζί και τη βασική στόχευση των μέτρων που λαμβάνονται. Ως ένα βαθμό ευθύνεται για αυτό και η κεντρική μορφή που έχει πάρει η επίσημη ενημέρωση, από την οποία λείπει στη συνέχεια η τοπική γείωση και η πιο κοντινή μας παρότρυνση και προτροπή να υλοποιηθούν όσα ανακοινώνονται.
Το ερώτημα αν θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό το δεύτερο lockdown έχει κυρίως να κάνει με το πώς αντιλαμβανόμαστε το κοινωνικό πλαίσιο που ζούμε και τις ατομικές αντοχές. Η κινητικότητα και οι επαφές με άλλους, ήταν το ερώτημα και το καλοκαίρι, όταν όμως και τα κρούσματα ήταν πολύ λίγα. Κι όταν η χώρα «άνοιξε» και άρχισε η κίνηση όλων μας προς όλες τις κατευθύνσεις, αποδείχτηκε ότι δεν είναι εύκολο να κρατηθούν αποστάσεις και να μειωθούν στο ελάχιστο οι επαφές. Και δεν ήταν εύκολο παντού στον κόσμο όπως φαίνεται από την τρομερή έξαρση στην Ευρώπη και την Αμερική.
Η κατάσταση αυτή που μοιάζει να εντάσσεται σε μία λογική πλαισίωση ενός υπαρκτού θέματος υγείας, δεν μπορούσε να μην πάρει και πολιτικές διαστάσεις από τη στιγμή που οι επιπτώσεις της πανδημίας βάραιναν πάνω στην οικονομία και τις κοινωνικές σχέσεις. Επίσης σε όλο τον κόσμο έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό ζήτημα για τη διαχείριση της κατάσταση με πρώτη και καλύτερη την Αμερική, όπου επηρεάζει και το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών- που ελπίζουμε σύντομα να κάνουν παρελθόν τον Τραμπ.
Η πολιτική συζήτηση δεν μπορεί να μείνει σε «καραντίνα» και αυτή αφού πλέον υπάρχει και ύφεση και κοινωνική δυσαρέσκεια. Και δεν πρέπει να τη φοβόμαστε αυτήν τη συζήτηση, αντίθετα θα πρέπει ίσως και την προκαλούμε. Γιατί το δίδαγμα των πρώτων μηνών είναι ήδη εμφανές: Μπορεί να μην είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις έναν ιό, μπορείς όμως να έχεις σχεδιάσει τα μέτρα αντιμετώπισης και την πολιτική διαχείρισης της νόσου, πριν προκληθεί η επιδημία. Αυτό το «πριν» και η «προετοιμασία» είναι τα κλειδιά για να ξεκινήσει η συζήτηση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
