Μερικές φορές, όλο και πιο συχνά, αυτή η έλλειψη διάθεσης και ενδιαφέροντος που δείχνουμε σε αυτά τα δύσκολα δύο χρόνια, δεν είναι από την μελαγχολία και τη θλίψη που μας προκαλεί η πραγματικότητα. Είναι και από μία αμφιβολία για το πού πάνε τα πράγματα, από την αίσθηση ότι δεν ξέρουμε προς τα πού πλέει η βάρκα μας.
Είναι λίγο περίεργη κατάσταση, γιατί θέλουμε να επιστρέψουμε στην παλιά μας ζωή και το άγχος μας είναι που δεν βρίσκουμε εκείνη τη ζωή που είχαμε στρωμένη.
Αφενός όμως βλέπουμε ότι δεν είναι και σίγουρη η επιστροφή, αφού μοιάζει ποτέ να μην «τελειώνει» η πανδημία. Αφετέρου, δεν είμαστε και πεπεισμένοι ότι η καλύτερη λύση θα ήταν η «επιστροφή». Υποψιαζόμαστε ότι δεν είναι σωτηρία και το παλιό που είχαμε αφήσει πίσω. Συν του ότι, όλο και προστίθενται καινούργια διλήμματα. Ποιος το περίμενε ότι θα μας ανησυχούσε τόσο πολύ ένας πόλεμος.
Και αυτή η κατάσταση αμηχανίας και διλημμάτων φαίνεται ακόμα και στα μικρά πράγματα. Δεν μας εμπνέει πάντα να αγοράσουμε ένα νέο βιβλίο ή να δούμε μία νέα ταινία, κάτι που παλιά θα κάναμε με έναν αυτοματισμό. Σήμερα δεν είμαστε σίγουροι για το πόσα και ποια πράγματα αξίζει να κάνουμε κάτι. Είναι μία περίοδος αναθεώρησης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
