Τις πρώτες ημέρες, όταν άρχισε η συζήτηση για τον νέο ιό, κυριάρχησε η αίσθηση της «εισβολής».
Θεωρήσαμε την επιδημία, κάτι που έρχεται από έξω, μακριά από εμάς, εισβάλλοντας στο χώρο μας, μία εξωτερική απειλή. Και με το που καταγράφηκαν και τα πρώτα κρούσματα, ήταν σαν να επιβεβαιώναμε ότι ήταν υπόθεση που δεν αφορούσε τον τόπο μας, αλλά άλλους τόπους και τους ταξιδιώτες από εκεί. Αυτή η αίσθηση της «εισβολής» διατηρείται ακόμα κυρίως σε όσους ενημερώνονται αργά και δεν προλαβαίνουν να συγχρονιστούν με τις εξελίξεις.
Φυσικά, δεν υπάρχει καμία εισβολή όταν μιλάμε για ιογενείς νόσους. Υπάρχουν, όπως υπάρχει και η φύση. Στη σύγχρονη εποχή δε, με τις συνθήκες μίας διαρκούς μετακίνησης που υποστηρίζουν την παγκόσμια οικονομία, το να πιστεύεις ότι θα σηκώσεις «τείχη» κλείνοντας απλώς τα σύνορα, είναι απλώς μάταιο. Και μπορεί να τείνει να γίνει και επικίνδυνο, αν το ταυτίσεις και με τον «ξένο», τον «άλλο», τον «εχθρό».
Αντίθετα, χρειαζόμαστε έναν κόσμο ακόμα πιο ανοιχτό, ακόμα περισσότερα ταξίδια, μετακινήσεις, διάδραση μεταξύ των λαών, ώστε να προχωράμε προς την πρόοδο με κοινό βηματισμό.
Στις μέρες μας, τα μέτρα περιορισμού δεν στήνουν νέα «γκέτο», αλλά αξιοποιούν μία διαχρονική λύση, αυτήν της αυτοπροστασίας, για έναν αντίπαλο όπως ο ιός, που μπορεί να εισβάλλει παντού. Γιατί ναι, ο ιός, εισβάλλει, οι άνθρωποι που νοσούν ή ενδέχεται να νοσήσουν όμως δεν είναι εισβολείς, αλλά άτυχοι. Και τυχεροί ταυτόχρονα, όπως όλοι μας που ζούμε σε ένα πολύ προηγμένο επιστημονικά κόσμο, ο οποίος μέσα σε λίγες μέρες, ταυτόχρονα με την καραντίνα, τρέχει απίστευτα γρήγορα στην έρευνα για φάρμακα και εμβόλια, και αξιοποιείμία υπέροχη και πρωτοπόρα επιστήμη όπως η ιατρική για να θεραπεύσει τους ασθενείς.
Κι αν είναι κάτι που πρέπει να επισημάνουμε, να ασκήσουμε κριτική, δεν είναι φυσικά το γιατί δεν έχουμε απομονωθεί εθνικά από τον υπόλοιπο κόσμο με κλειδαμπαρωμένα σύνορα τόσα χρόνια- αυτό είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατο-, αλλά γιατί ενώ γνωρίζουμε ιστορικά τη δύναμη των επιδημιών, δεν προετοιμαστήκαμε σε παγκόσμια κλίμακα και με αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, ώστε να τρέξουμε ακόμα πιο γρήγορα από κοινού, με το που προέκυψε το πρόβλημα. Αυτό χρειάζεται να ξανασκεφτούμε μόλις ξαναρχίσουμε τις μετακινήσεις και τα ταξίδια.
