Ένας από τους βασικότερους στόχους της πολιτικής της κυβέρνησης για τη στήριξη της εργασίας κατά την πανδημία ήταν η διατήρηση μίας κάποιας σταθερότητας στις επιχειρήσεις του τουρισμού και της εστίασης. Μέτρα όπως η αναστολή συμβάσεων μοιάζει να ταιριάζουν πολύ περισσότερο σε αυτούς τους κλάδους που δέχτηκαν και το μεγαλύτερο χτύπημα παρά σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις που παρ΄όλα αυτά τα αξιοποίησαν επίσης.
Είναι απόλυτα λογικό να πρέπει να υποστηριχθεί η τεράστια αγορά του τουρισμού στη χώρα μας, γιατί φέρνει πολύ μεγάλα έσοδα και δίνει χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αντίστοιχα, και οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες και οι επιχειρήσεις υπηρεσιών, έχουν κεντρικό ρόλο στην οικονομία.
Και είναι αυτοί οι κλάδοι που θα ευνοηθούν και από τις αλλαγές στα εργασιακά που φέρνει η κυβέρνηση, οι οποίες και προβλέπουν μια «χαλάρωση» ως προς το καθημερινό οχτάωρο ώστε οι υπερωρίες να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της επιχείρησης για ένα διάστημα με αυξημένες ανάγκες.
Πέρα όμως από το σοκ που φέρνει μία «ρευστοποίηση» του εργάσιμου χρόνου, το κρίσιμο που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι ο κίνδυνος διόγκωσης της άτυπης εργασίας.
Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με ένταση των ελέγχων ή υψηλά πρόστιμα στους παραβάτες. Είναι περισσότερο θέμα κουλτούρας, γενικής αντίληψης περί του δέοντος, θέμα επιχειρηματικής και εργασιακής ηθικής, να βλέπεις τον εργαζόμενο σαν μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα που δικαιούται να έχει οριοθετημένη την εργασιακή του ζωή και από την άποψη του χρόνου και από την άποψη των αμοιβών.
Εργαζόμενοι χωρίς υπόσταση, που δεν έχουν παρά ένα πολύ χαλαρό πλαίσιο γύρω τους για τα δικαιώματά τους, δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν και να συμβάλλουν αποτελεσματικά στην παραγωγική εργασία. Εκτός κι αν νομίζουμε ότι είναι απλώς αναλώσιμοι με τόση ανεργία εκεί έξω.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
