Η αποχώρηση από τις εκλογές του υποψηφίου δημάρχου του Παρισιού λόγω της κυκλοφορίας προσωπικού του βίντεο, είναι ένα ισχυρό καμπανάκι για την προστασία της προσωπικής ζωής όλων μας στον σύγχρονο κόσμο.
Υπάρχει μία σύγχυση περί του δημοσίου βίου. Τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να κρίνονται και μάλιστα σκληρά για τον δημόσιο βίο τους. Για τις δηλώσεις τους, τις απόψεις τους, την πολιτική τους πρακτική, ειδικά αυτή, το έργο τους. Και οφείλουν να αποδέχονται αυτήν την κριτική αγόγγυστα, ακόμα κι αν στενοχωριούνται ή νομίζουν ότι αδικούνται- και βέβαια να πάψουν να ακολουθούν το δρόμο της τρομοκράτησης μέσω αγωγών και μηνύσεων εναντίον όσων τους ασκούν την κριτική. Αυτά τα έχει λύσει ακόμα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εδώ και χρόνια.
Η εντελώς προσωπική τους ζωή όμως, οι σχέσεις τους, οι ερωτικές τους προτιμήσεις, δεν είναι δημόσιος βίος. Δεν πρέπει να αφορούν κανέναν που συμμετέχει σε μία εκλογική ή πολιτική διαδικασία. Αν θέλει ο ίδιος να αποκαλύψει κάτι σε ένα βιβλίο του ας πούμε ή μία συνέντευξή του, μένει εκεί, στο ενδιαφέρον που μπορεί να έχει ένα βιωματικό στοιχείο για τη ζωή ενός πολιτικού, ενός καλλιτέχνη κ.α. Μέχρις εκεί.
Πρέπει να μάθουμε ότι η πολιτική ζωή δεν έχει σχέση με την προσωπική ζωή. Ο πολιτικός κρίνεται μόνο από το έργο του και από τα σχέδιά του. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κι αν αναδεικνύουμε την περίπτωση, είναι γιατί έχει αγριέψει η κατάσταση διεθνώς και μετατοπίζεται όλο και περισσότερο σε μη πολιτικά πεδία. Θέλει μεγάλη προσοχή.
