Στη νέα φάση του εγκλεισμού που διανύουμε, αυτό που κυρίως έχει αλλάξει είναι η εμπειρία από την πρώτη φάση. Φαίνεται από την μεγάλη έξοδο των περισσότερων για άθληση και κίνηση έξω από το σπίτι ειδικά αυτές τις μέρες που έχει ακόμα ήλιο. Και καλά κάνει ο κόσμος και περπατάει και βγαίνει από το σπίτι και δεν χρειάζεται σε αυτό καμία νουθεσία και επιπλέον περιορισμό.
Υπάρχει όμως και αυτό το αίσθημα της κούρασης, του βάρους από μία κατάσταση που την ξέρουμε και μας ξανασυμβαίνει ενώ περιμέναμε ότι δεν θα γίνει έτσι. Στην ήπια εκδοχής της αφήνει μία στυφή γεύση, στη χειρότερη όμως μπορεί να αφήσει ψυχικά αποτυπώματα. Σίγουρα δεν έχει πλάκα πια, δεν είναι μια «κρίση που μπορεί να γίνει ευκαιρία» που λέγαμε τον Μάρτιο.
Και είναι και το άλλο που δεν το υπολογίζουμε. Δεν είναι όλα τα σπίτια φτιαγμένα για να κρατάνε μέσα τους τον κόσμο. Πολλά είναι φτωχά σπίτια, γιατί υπάρχει φτώχεια μεγάλη εδώ και χρόνια και αναδεικνύεται όταν πας να ζητήσεις κάτι περισσότερο από ένα σπίτι- κέλυφος. Αυτό που λείπουν οι υπολογιστές από τα σπίτια τις μέρες τώρα της τηλεκπαίδευσης είναι μία ένδειξη φτώχειας.
Και είναι και συχνά σπίτια άξενα, που δεν ζεσταίνουν τους ανθρώπους, που δεν τα έχουν φτιάξει έτσι όσοι τα κατοικούν, άλλοτε γιατί δεν είχαν τις δυνατότητες, άλλοτε γιατί δεν θέλησαν να δώσουν σημασία και κάπως τους ξέφυγε με τα χρόνια και έμειναν με έναν καναπέ και μία τηλεόραση ανοιχτή στο κενό. Υπάρχουν κι αυτά τα σπίτια που αυτόν τον καιρό δυσκολεύονται να καθησυχάσουν τις ανασφάλειες και τους φόβους των ανθρώπων.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
