Υπάρχει στον αέρα μία αίσθηση φυγής προς τα εμπρός. Σαν να θέλουμε να τελειώνουμε με την πανδημία και να πάμε παρακάτω. Λογικό. Όλο το χρόνο, αυτό το παρακάτω σκεφτόμαστε, την επόμενη μέρα. Κι αν δεν είχαμε προσδοκίες και όνειρα, θα είχαμε κολλήσει στον σκοτεινό χειμώνα της καραντίνας και της απόγνωσης.
Τώρα ακούς πολύ κόσμο που θέλει να βγει έξω, να κάνει ταξίδια, να δει κόσμο. Είπαμε λογικό. Αν και στην πράξη, δεν τους βλέπουμε κι όλους αυτούς να παίρνουν και τέτοιες πρωτοβουλίες. Κάποιοι πήγαν ίσως το σαββατοκύριακο στη θάλασσα, και κάμποσοι βγήκαν για καφέ. Η κίνηση όμως δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αναμενόταν.
Φαίνεται ότι υπάρχει παράλληλα και ένα κράτημα. Μια δυσπιστία. Θέλουμε τη φυγή, κρατιόμαστε και πίσω. Είναι ένα φαινόμενο στασιμότητας που ήδη το μελετάνε διεθνώς. Δεν είμαστε μόνοι μας, πολλοί σαν εμάς σε όλον τον κόσμο, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την επόμενη ημέρα. Ας ελπίσουμε όμως ότι όταν έρθει όντως, θα το καταλάβουμε και δεν θα μπερδευτούμε στο τι θέλουμε. Θέλουμε να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
