Πολλοί έχουν εντοπίσει ήδη τις αναλογίες. Στη μεγάλη οικονομική κρίση ακούγαμε από επίσημα χείλη ότι ευθυνόταν η πολυτελής και ανεύθυνη ζωή των νεοελλήνων. Σήμερα ακούμε ότι για την αύξηση των κρουσμάτων φταίει η ανευθυνότητα των νέων παιδιών που πηγαίνουν σε πάρτι.
Όπως και τότε όμως, που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν μισθοσυντήρητοι και συντηρούνταν με λίγα, έτσι και σήμερα η πλειοψηφία των νέων είναι μέσα στα σπίτια και παλεύει με την ανασφάλεια, με τα πενιχρά οικονομικά και την ανεργία ή τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Είναι εύκολο να στοχοποιείς κοινωνικές ομάδες και να τις βάζεις να αντιπαλεύουν η μία με την άλλη. Όμως είναι πολύ δύσκολο να ξεμπλέξεις αν ανοίξεις μικρούς εμφυλίους. Αν οι ηλικιωμένοι κατηγορήσουν άνευ δεύτερης σκέψης τους νέους που θέλουν να βγουν εκεί έξω, οι νέοι μπορεί να τους αντιγυρίσουν ότι τους άφησαν μία χώρα βυθισμένη ως το λαιμό στα χρέη.
Το πρόβλημα όμως με τις γενικεύσεις είναι ότι δεν θεραπεύεις τις πραγματικές αδυναμίες. Τι κάνεις με τα νέα παιδιά που έχουν βυθιστεί στον ατομικισμό και στον τρόπο ζωής που βλέπει μόνο το χρήμα και την εξουσία χωρίς άλλο περιεχόμενο και αξίες;
Αλλά μήπως μόνο αυτοί οι νέοι ζουν έτσι; Μήπως δεν είναι και οι γονείς τους και πολλοί άλλοι μεγαλύτεροι, αδιάφοροι για το κοινωνικό καλό και την κοινωνική συνοχή;
Οπότε, να μπροστά πάλι το τείχος της γενικής ευθύνης. Εκεί που χρειάζεται να μιλάς καθαρά, χωρίς να αποδίδεις όλα το φταίξιμο και την ευθύνη στον απέναντι. Όμως στη χώρα μας δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με σεβασμό και ευθύνη για όσα υποχρεωνόμαστε να κάνουμε σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά ήδη ανοίξαμε άλλη μεγάλη συζήτηση…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
