Ίσως να φταίει και η ψυχολογία στις εποχές μεγάλου κινδύνου που ζούμε, αλλά διαπιστώνει κάποιος που κοιτά πιο προσεκτικά και τις συμπεριφορές και όχι μόνο τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, και μία τάση ενός ατομικού ναρκισσισμού θα τη λέγαμε. Περιγράφω περισσότερο, αυτό το κλίμα που αναδεικνύουν τα πολλά «θέλω» που ακούγονται από πολλές πλευρές.
Και είναι εύλογο να αυξάνουν μέσα μας οι επιθυμίες και τα θέλω λόγω της μακράς περιόδου εγκλεισμού και περιορισμών, όμως δεν μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο η ατομική μας συνθήκη και τίποτα άλλο. Θέλουμε οι υπηρεσίες και οι εταιρίες να σηκώνουν τα τηλέφωνα με τη μία, τα δέματα να μας έρχονται σε 48 ώρες, το ίντερνετ να τρέχει σφαίρα οι ψηφιακές υπηρεσίες να τα λύνουν όλα, όλα να γίνονται διά μιάς. Γίνονταν όμως όλα αυτά έτσι, πριν από την κρίση και δεν γίνονται τώρα; Δε νομίζω.
Στην κρίση αυτή φάνηκαν πολλές από τις αδυναμίες της κανονικής περιόδου, τότε που ίσως να δίναμε λιγότερη σημασία.
Και προφανώς παρά την κρίση οι αρνητικές πλευρές του συστήματος συνεχίζουν να είναι παρούσες και ακόμα χειρότερα ενίοτε. Όμως δεν γίνεται να ικανοποιηθούν τα ατομικά δικαιώματα, ακόμα κι αν είναι εύλογα, αν δεν προχωράνε και τα συλλογικά, αν δεν βελτιώνεται η ζωή όλων.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
