Έβλεπα την Κυριακή το βράδυ στην ΕΡΤ3 ένα παλιότερο ντοκιμαντέρ για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και την ιστορία του και θυμήθηκα πως ήμουν μέσα στην αίθουσα όταν παίχτηκε το «Από το Χιόνι» του τρομερού σκηνοθέτη Σ. Γκορίτσα, τη χρονιά που είδαμε και τον «Λευτέρη Δημακόπουλο», του Χούρσογλου το 1993.
Η αίσθηση ότι έβλεπες κάτι σημαντικό αύξανε το βάρος της ίδιας της εμπειρίας συμμετοχής στο φεστιβάλ. Γιατί τελικά και ένα φεστιβάλ τέχνης δεν είναι απλώς μία συλλογή έργων που ο καθένας μπορεί να διαλέξει ό,τι θέλει, αλλά είναι μία παρέμβαση, ένα ορόσημο τόσο για την ίδια την τέχνη όσο και για την κοινωνία.
Δεν είναι εύκολο να γίνουν τέτοιες εκδηλώσεις. Και για αυτό άλλωστε δεν έχουμε και πολλά φεστιβάλ στη χώρο μας όχι μόνο στο σινεμά αλλά και στις άλλες τέχνες. Και τα οικονομικά ζητήματα τέτοιων μεγάλων εκδηλώσεων είναι θέμα και οι επιλογές του περιεχομένου δεν είναι εύκολες. Τι να διαλέξεις να προβληθεί και για ποιον;
Αυτό όμως που παθαίνουμε με τα χρόνια είναι ότι γινόμαστε πιο παθητικοί και ως θεατές. Μας θέλει τέτοιους και το σύστημα της μαζικής ψυχαγωγίας που ελέγχει παγκοσμίως την παραγωγή ταινιών, είμαστε όμως και εμείς δύσκολοι στην πρωτοβουλία, στο να ξεσηκωθούμε. Σήμερα έχει γίνει ριζοσπαστική κίνηση να φύγουμε από το σπίτι και τον καναπέ και να φτάσουμε έστω ως την κινηματογραφική αίθουσα. Και με την πανδημία έγιναν όλα ακόμα πιο χειρότερα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
