Τώρα που κάπως κόπασε η ένταση από την καταστροφή που προκάλεσαν οι πυρκαγιές, ήρθε στο προσκήνιο ξανά η άσχημη πορεία που έχει πάρει η πανδημία. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, προφανώς, αφού ανάλογη είναι η εικόνα σε όλη την Ευρώπη, δεν παύει όμως να είναι ένα σημαντικό, κορυφαίο ζήτημα. Κι όσο κι αν έχουμε κουραστεί όλοι μας από την καθημερινή παράθεση αρνητικών δεικτών για τα κρούσματα, δεν παύει να είναι το νούμερο ένα θέμα για την προσωπική μας ζωή και τις προοπτικές του συλλογικού μας βίου.
Σε αυτή τη φάση, ίσως η κορύφωση του καλοκαιριού σε συνδυασμό με την έξοδο του δεκαπενταύγουστου και τις θερινές άδειες, να αφήνουν πιο πίσω τις ανησυχίες όλων μας, αυτές όμως δεν παύει να είναι εκεί, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας. Πώς θα ανοίξουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τι θα γίνει με την αγορά, πώς θα λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις, πώς θα κινηθεί η εστίαση και η ψυχαγωγία; Αυτά είναι ερωτήματα που είναι πάνω στο τραπέζι εδώ και καιρό και εκφράζουν την αγωνία για το παρόν και το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής.
Και το περιγράφουμε αυτό, όχι για να επαναλάβουμε κάτι που βλέπουμε όλοι μας, αλλά για να δώσουμε έμφαση σε μία βεβαιότητα: Αυτό είναι, αυτό και τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει εναλλακτική μπροστά μας. Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς. Και μόνο ένα εργαλείο υπάρχει για να δώσει λύσεις: Τα εμβόλια που προσφέρει το κράτος. Υπάρχει και το τέστινγκ προφανώς, οι έλεγχοι, οι περιορισμοί και τα τοπικά λοκντάουν, αλλά αυτά είναι για μικρά χρονικά διαστήματα και έχουν και επιπτώσεις. Πόσα τεστ να κάνεις πια. Και πόσες προοπτικές έχει η τουριστική οικονομία πχ ενός νησιού αν περιορίσεις το ωράριο μετακίνησης. Για αυτό και είναι μοναδική λύση τα εμβόλια. Αν προχωρήσει ο εμβολιασμός και δεν προκύψουν νέες εξελίξεις με νέα στελέχη, και με την ευχή να έρθουν και κάποιες θεραπείες και φάρμακα, ίσως από τον Οκτώβριο – Νοέμβριο να είμαστε καλύτερα. Σε κάτι καλύτερο δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτή τη φάση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
