Εδώ κολλάει, εκεί δεν κολλάει. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο αγαπημένα ανέκδοτα, που όπως όλα τα καλά ανέκδοτα έχουν μέσα τους μία πίκρα και μία θλίψη για την πραγματικότητα. Αυτή τη βδομάδα δεν κόλλαγε στα σχολεία, την άλλη θα κολλάει και θα κλείσουν για δύο εβδομάδες. Γελάς με κάτι τέτοιο; Πικρά μόνο.
Στη Θεσσαλονίκη νομίζω σε κάποια από τα προηγούμενα μέτρα, ένας δρόμος ήταν μισός με πολλά μέτρα και μισός χωρίς, γιατί είχε αλλάξει το χρώμα σε δύο γειτονικούς δήμους. Το παθαίνουμε και στην περιοχή μας που δεν είναι όλοι οι δήμοι στο «βαθύ κόκκινο». Και μοιάζει αστείο, αλλά δεν είναι. Ή είναι περισσότερο σαν ένα παιδικό καλόπιασμα, σαν τις μικρές ιστοριούλες που λέμε στα παιδιά όταν πονάει το κεφάλι τους ή φοβούνται τις νύχτες. Παρηγορητικές ιστορίες και αστεία μέχρι να περάσει ο χρόνος και να βελτιωθεί η κατάσταση.
Γιατί καταλαβαίνουμε πια ότι όλο αυτό είναι μία μάχη με το χρόνο, μία μάχη ώσπου με τα εμβόλια και τα φάρμακα να νικήσουμε τον ιό και να τον κάνουμε να υποχωρήσει. Γι’ αυτό και κουραστήκαμε με το στόμφο των ανακοινώσεων και την αυστηρότητα. Ούτε έχουμε ανάγκη από άλλες παρηγορητικές ιστορίες. Την αλήθεια θέλουμε και καθαρές κουβέντες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
