Λέγαμε παλιά αφελώς ότι το πέταγμα της πεταλούδας εδώ γύρω, προκαλεί αναταραχές κάπου στην Ιαπωνία.
Κάπως έτσι μπαίναμε και μέσω της επιστήμης στις λογικές της παγκοσμιοποίησης που τόσο μας απασχολεί σήμερα. Που δεν μας απασχολεί ούτε αυτή πια γιατί έχει γίνει δεδομένο το πόσο αλληλοπλεκόμενος είναι πια ο κόσμος μας.
Οι σκηνές στα αεροδρόμια με τους ελέγχους για τον νέο ιό, δείχνουν το αντίθετο από αυτό που εκ πρώτης νομίζουμε. Δεν είναι η δύναμη των ελέγχων στα σύνορα, αλλά η ισχύς του δικτυωμένου κόσμου μας. Και μην γελιόμαστε, δεν μπορούν να κλείσουν τα σύνορα για τα ιούς. Τους ιούς που είναι η πιο ισχυρή βιομηχανή σήμερα στον πλανήτη και απειλεί ακόμα και το ανθρώπινο είδος. Ή έτσι φοβόμαστε τουλάχιστον.
Γιατί από την άλλη πλευρά, ο πλανήτης είναι τόσο μικρός που σε λίγο χρόνο όπως θα αποδειχτεί σύντομα φτιάχνει νέα εμβόλια εκεί που χρειάζονταν δεκαετίες ολόκληρες. Είμαστε τόσο μακριά και τόσο κοντά και για τα κακά και για τα ωφέλιμα.
