Γιατί ενώ όλοι συμφωνούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε έγκλειστοι για πάντα, δεν μπορούμε να βρούμε και ένα επίπεδο σύνθεσης και συμφωνίας για το τι πρέπει να γίνει;
Ο πρώτος αίτιος είναι η κυβέρνηση που τα θέλει όλα δικά της. Θέλει και τα μέτρα να τα επιβάλλει μόνη της και όλο το χειροκρότημα να παίρνει όταν πηγαίνει καλά η κατάσταση. Κι όταν δεν πάει καλά, ανασύρει την ατομική ευθύνη των πολιτών ή τα ρίχνει όλα στην ευθύνη των ειδικών. Τώρα που βρέθηκε υπό την πίεση των πιθανών νέων κρουσμάτων, αποφάσισε μόνη και για πιο σκληρά μέτρα και για το άνοιγμα των σχολείων.
Μετά είμαστε κι εμείς, σε ατομικό επίπεδο, αλλά και σε πιο συλλογικό με τις διάφορες ομάδες έκφρασης που έχουμε στο επάγγελμά μας ή τον συνδικαλισμό.
Θέλουμε να ανοίξουν μεν τα σχολεία γιατί έχουν σκάσει μέσα τα παιδιά, αλλά θέτει και ο καθένας τόσους όρους ώστε να μην μπορεί να υλοποιηθεί μία ενιαία προληπτικής πολιτικής.
Θέλουμε να δουλεύει η αγορά, αλλά να μην κινδυνεύουμε και ως πελάτες από τον συνωστισμό.
Λογικά πάντως όλα αυτά και ανθρώπινα. Η κατάσταση είναι απάνθρωπη και αφύσικη. Μάθαμε ευτυχώς να ζούμε με τις μάσκες μετά τον Οκτώβριο, κάποιοι και νωρίτερα, αλλά δεν είναι λογικό να ζούμε για πάντα με μάσκες. Κλείσαμε τα πανεπιστήμια για να μην έρθουν οι φοιτητές, αλλά δεν γίνεται να τα κλείσουμε και για πάντα. Κι αν αργήσει κι άλλο το εμβόλιο έτσι όπως τα έκαναν οι κυβερνώντες στην Ευρώπη, δεν θα αντέξουν και πολύ όλα αυτά τα μέτρα. Είναι θέμα αντοχών πια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
