Αναπτύσσεται μία συζήτηση για το αν θα μπορούσε να είναι αλλιώς η κατάσταση με λιγότερα περιοριστικά μέτρα και περισσότερες ελευθερίες που θα επέτρεπαν και στην αγορά να κινηθεί καλύτερα.
Είναι μάλλον μία θεωρητική και κατ’ επέκταση άγονη συζήτηση γιατί έτσι κι αλλιώς τα μέτρα
ισχύουν οπότε πρέπει και να τηρούνται. Κι αυτό έχει τη σημασία του όχι γιατί πρέπει να επιβάλλεται και σιωπή και απουσία κριτικής όπως υπονοούν κάποιοι υποστηρικτές της κυβέρνησης.
Τα μέτρα που έλαβε η Ελλάδα ακολουθώντας τους ειδικούς, ανήκουν σε ένα αποδεκτό διεθνώς πλαίσιο, αυτό που ορίζεται ως μέτρα «απόστασης» και είναι μία συντηρητική πρόταση που θέλει όλη την κοινωνία να συμβάλλει ώστε να προστατευτεί η υγεία όλων. Πιο ανοιχτές είναι οι επιλογές που έχει κάνει η Σουηδία ή οι ΗΠΑ ενώ στη συζήτηση έχει μπει και το μοντέλο της Ν. Κορέας με τους συνεχείς ελέγχους ώστε να απομονώνονται οι φορείς του ιού. Αλλά ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις πολιτικές των μέτρων κι ας αναρωτηθούμε κάτι πρωθύστερο: Εμείς πόσοι έτοιμοι είμαστε να εφαρμόσουμε ποια μέτρα; Μήπως η απάντηση περνάει και στο πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας;
Η αποδοχή των μέτρων από την πλειοψηφία δείχνει ότι δεν θέλουμε να αφήσουμε εκτεθειμένους τους ηλικιωμένους, ούτε προωθούμε ατομικές λύσεις. Είναι ένα μοντέλο που το θεωρούμε ανθρώπινο, μας ταιριάζει και πιστεύουμε ότι θα αντέξουμε και να το διατηρήσουμε για ένα μήνα τουλάχιστον ακόμα. Το αν θα πληγεί περισσότερο η οικονομία μας θα το δούμε, ίσως όμως κι εκεί η λύση να είναι ανάλογη: Να πρέπει να βγούμε και από αυτήν την κρίση όλοι μαζί χωρίς να αφήσουμε τον κόσμο στο περιθώριο. Ας το σκεφτούμε…
