Έγραφα την Τετάρτη στο fb ότι αναστατώθηκα παρακολουθώντας τον τρόπο που παρουσιάζεται η πορεία της νόσου σε δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. Τα είδα λόγω της αργίας γιατί κατά τα άλλα δεν βλέπω τηλεόραση παρά μόνο αργά το βράδυ και η ενημέρωσή μου είναι μέσα από γραπτές πηγές κυρίως και επίσημη πληροφόρηση.
Η αντίδρασή μου στο τηλεοπτικό άκουσμα των αριθμών, των μέτρων που έρχονται και τις εκτιμήσεις για την πανδημία, τις εικόνες και τις πληροφορίες όπως παρουσιάζονται, είχε σχεδόν ένα σωματικό αντίκτυπο. Κατά σειρά: Αύξηση των παλμών, ένα τσίτωμα στο δέρμα, εξάψεις. Από τα συμπτώματα κατάλαβα ότι κόλλησα μπορεί να κόλλησα και… εικονικό κορωνοϊό με πέντε μόλις λεπτά ειδήσεων. Μόλις πάντως αποχώρησα από την οθόνη ένιωσα ότι… αποθεραπεύομαι τελικά.
Νομίζεις ότι σε αρρωσταίνει σχεδόν ένας συγκεκριμένος τρόπος παρουσίασης που ποντάρει στην εντύπωση, το θέαμα. Δεν το κάνουν όλοι, αλλά είναι χαρακτηριστικό πολλών ημερών από ό,τι μου λένε τηλεθεατές.
Οπότε αναρωτήθηκα και το έγραψα: Αν εγώ που διαβάζω όλη τη μέρα ειδήσεις για τη νόσο, ένιωσα έτσι και ανησύχησα υπέρμετρα, ο πολύς κόσμος που δεν έχει άλλη πρόσβαση στην ειδησεογραφία (ή έστω δεν προσπαθεί να έχει), τι νιώθει τελικά μέχρι να τελειώσει ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων;
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
