Έβλεπα τηλεόραση την ημέρα της επετείου αφού έτυχε να μην έχω δουλειά και είχα χρόνο το απόγευμα που άλλες μέρες δεν έχω. Ήταν εμφανής η αμηχανία για το πώς πρέπει να είναι ένα επετειακό πρόγραμμα. Είναι και η πανδημία άλλωστε που έχει αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Είναι ίσως και μία αίσθηση μετέωρου, στη μετάβαση σε μία νέα φάση.
Γιατί είναι φανερό ότι οι απαιτήσεις της εποχής έχουν αλλάξει. Δεν αρκούν πια μερικές εθνικοπατριωτικές κορώνες για να φύγει η υποχρέωση και να διατηρηθούν τα στερεότυπα. Άλλωστε ο κόσμος με τον καιρό βαριέται τα στερεότυπα και ψάχνεται. Και αυτό το νιώθουν όσοι βρίσκονται στον κόσμο του Τύπου και της τηλεοπτικής παραγωγής. Πώς να κρατήσεις το κοινό; τι θέλουν οι νέοι;
Βλέπουμε για παράδειγμα ότι υπάρχει μία διεθνής συζήτηση για το ναζιστικό φαινόμενο και παράγεται συνέχεια νέα γνώση. Έδειξε αυτές τις μέρες και η ελληνική τηλεόραση πολλά ντοκιμαντέρ και συνεχίζει.
Το κοινό χρειάζεται επίσης εικόνες, αρχεία, νέα τεκμήρια, μαρτυρίες. Πέρασε ο καιρός των ηθικοπλαστικών επειτειακών λόγων. Και βλέπουμε να παράγεται επίσης διεθνώς νέο περιεχόμενο.
Αλλά και ο πολιτισμός γύρω από τόσο μεγάλα γεγονότα παίζει ρόλο πια στον εορτασμό.
Σίγουρα αναζητούνται νέοι δρόμοι και η αμηχανία της μετάβασης φαίνεται πια και στην τηλεόραση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
